ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Καθώς το φως σκουντάει τα πουλιά και ξημερώνει
Μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα των δέντρων
Ξεκινούν οι ιστορίες που ονειρεύτηκαν.
Τραγουδάνε τις χαρές των ταξιδιών τους
Τραγουδάνε τα ξεσπάσματα της φύσης
Τραγουδάνε βιαστικά όλα μαζί
Γιατί γνωρίζουν πως σε λίγο θ΄ακουστεί η φωνή
Και μέσα στη μεγάλη σιωπή την παγερή
Σιγά σιγά ξεφεύγοντας θ΄ανοίξουνε φτερά
Σ΄ένα καινούριο προς το άγνωστο ταξίδι
Σκορπίζοντας τα όνειρα στους τέσσερις ανέμους.
Θέλω για λογικά κι εγώ να πω και άλογα
Για σπίνους, τζιτζίκια και σγαρτίλια
Θέλω κι εγώ τον τόπο αυτό τον ζηλευτό
Με τις κρυμμένες του ομορφιές να τραγουδήσω.
Μα όση προσπάθεια και αν καταβάλλω
Βγαίνει με πόνο, λυπητερή και πικραμένη η φωνή
Γιατί η μεγάλη συμφορά και το άδικο με πνίγει.
Κι αντί να τραγουδώ γλυκά σαν τα πουλιά
