Ο ΦΥΣΟΡΡόΟΣ στον TVXS.GR

η Φωτεινή Λαμπρίδη προτείνει!

 

Όπως κάθε χρόνο, το tvxs.gr σας προτείνει νέες εκδόσεις για το νέο έτος. Σήμερα ξεφυλλίζουμε 5 λογοτεχνικά βιβλία κι ένα ιδιαίτερο ημερολόγιο. 

▼

TVXS.GR 

Ο ΦΥΣΟΡΡόΟΣ ΣΤΟΝ "ΟΡΙΖΟΝΤΑ"

ΕΔΩ

▼

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ

 [Χαραυγή, Ορίζοντας, σελ 19, 22 Δεκ. 2019]

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ!

ΦΥΣΟΡΡόΟΣ

Ανδρέας Κούνιος

 

Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ

ΦΥΣΟΡΡόΟΣ*

Τρυφερός, ευαίσθητος, ευά­λωτος, τρωτός αλλά, εκεί όπου το απαιτούν οι περι­στάσεις, θυμωμένος, οργισμένος, εξοργισμένος με το άδικο και, ωστό­σο, πάντοτε με την πεζογραφική γλυ­κύτητα που χαρακτηρίζει το ύφος του, ο Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ υπογράφει μια σύνθεση διηγημάτων που όλα, ή σχεδόν όλα, αγγίζουν την αφηγηματική τελειότητα. Μερικά έχουν δημοσιευτεί και πρωτύτερα, μα εξακολουθούν να διατηρούν τη φρεσκάδα, τη διαύγεια και, πρωτί­στως, το κοφτερό, σαν λεπίδι, βλέμμα τους επάνω σε γεγονότα και πρόσωπα που έχουν σημαδέψει τον συγγραφέα, κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σημάδεψαν και τη γενιά μας, και την πατρίδα μας, και τη συλλογική αξιοπρέπεια που την έχουμε κουρε­λιάσει στο όνομα των υλικών αναγ­κών, ξεχνώντας, ξεδιάντροπα, ότι απέναντι μας, σε απόσταση αναπνοής, λυσσομανάει ο βάρβαρος κατακτη­τής.

Ο Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ δια­θέτει την σπανιότερη, ίσως, αρετή που φωτίζει τον δρόμο του πραγμα­τικού λογοτέχνη: παίρνει το μικρό και το μεγαλώνει, κάνει ένα βολβό φυτό, μεταμορφώνει ένα κύμα σε θάλασσα, αγγίζει ένα πουλί και του χαρίζει φωνή, σκιαγραφεί, με την πληθωρικότητα του λόγου του, μικρά στιγμιότυπα, ασήμαντα, εκ πρώτης όψεως, περιστατικά που αιχμαλωτί­ζουν τον αναγνώστη μέσα στον πε­ρίτεχνο ιστό τους.

Διάβασα τα διηγήματα της συλλογής σ' ένα βράδυ. Η παγωνιά μου τρυ­πούσε τα κόκαλα, ένιωθα ανυπερά­σπιστος ενώπιον του τσουχτερού ψύ­χους, όχι μόνο της φύσης, μα και της ψυχής μου και, από σελίδα σε σελίδα, θερμαινόμουνα, η προσωπική ζεστασιά του συγγραφέα αλλά και εκείνη που αναδύεται από τα κείμενά του, φλόγισαν το μέτωπο μου, περ­πάτησα με τον μάστο-Μιχάλη σε φα­ράγγια, άκουσα το τραγούδι του γρύλλου, πόνεσα με το μελαγχολικό γαύγισμα του σκύλου, χώθηκα σε μια φυλακή στην Τουρκία, πάτησα στα πύρινα καρφιά της Αμμοχώστου, έλυσα ένα σταυρόλεξο με ορισμούς περί προδοσίας, συνόδεψα τη γριούλα στο λεωφορείο για να μην χαθεί εν­τελώς, ήπια νερό από κρυστάλλινα πηγάδια αλλά, ταυτόχρονα, αιμορ­ραγούσα αντικρίζοντας αποστεωμένα πρόσωπα που τα σημάδευαν οι κάννες του κατακτητή. Για ακόμα μία φορά, ο Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ επα­ληθεύει τη συγγραφική του δεινότητα, με μια συλλογή διηγημάτων στα οποία, ο προσεκτικός παρατηρητής, θα διακρίνει, εύκολα, τον εαυτό του, τους γονείς του, τους παιδικούς του φίλους, τα όνειρα του που εκκολά­φθηκαν σε κάποιο δωμάτιο που το έλουζε το φως της γνώσης και το μοχθηρό βλέμμα του αιμοδιψούς κα­ταπατητή που τολμά να επικαλείται την ειρήνη.

*Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ. Σελίδες: 188