ΚΑΛΟΣ ΗΤΑΝ ΚΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ

ΚΟΛΠΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΛΕΜΕΣΟΥ

15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ  

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ... ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙ...

..ανήκε πια σε έναν άλλο κόσμο. Πήρε το ένα καθέτως:

"Η προσβολή εναντίον του κράτους και κυρίως η προσβολή της ανεξαρτησίας του από άτομο ή άτομα που ανήκουν σ' αυτό..."


Του φάνηκε πως ο τμηματάρχης τον κοίταζε επίμονα, μα, όταν γύρισε το κεφάλι του, αυτός συζητούσε ακόμη με τον ψηλό τα ποδοσφαιρικά τους.
«Θα σας σκίσουμε» έλεγε, κι ο άλλος τον κοίταζε απαθής.
Γύρισε μπροστά και συνέχισε το κλειδί:

"Επανάσταση για διάλυση του κράτους ή υποταγή του σε ξένο κράτος..."

«Πρέπει να παραδεχθείς πως είμαστε οι καλύτεροι» συνέχιζε ο τμηματάρχης.

"Απόπειρα μεταβολής του πολιτεύματος με βίαια μέσα, συνωμοσία ή συνεννόηση με ξένους για κήρυξη πολέμου εναντίον της πατρίδας..."

Στ' αυτιά του έφτανε η συζήτηση κι η ανάσα του γινόταν βαριά.
«Θα έχουμε μαζί μας, σου λέω, και το διαιτητή».

"Παράδοση όπλων ή φρουρίων..."

Όλα πια ήτανε συγχυσμένα μέσα του.
«Με τον καινούργιο που αγοράσαμε...»

"Παραπλάνηση στρατιωτών με σκοπό να πάρουν μέρος σε στάση..."

Η ανάσα του πιο βαριά.
«Έχουμε και τον δικό σας, το νούμερο πέντε».
Έσφιξε το στιλό στο χέρι του, που έγινε δυο κομμάτια.

"Εξυπηρέτηση των εχθρικών συμφερόντων..."

Η ανάσα του έγινε ακόμα πιο βαριά. Ρουθούνισε σαν τον ταύρο που ξαφνικά βλέπει μπροστά του τους πικαντόρες.
«Θα σας διαλύσουμε, ρε!»

"Τιμωρείται με θάνατο..."

Δεν άντεξε άλλο. Με δύναμη ασυγκράτητη τινάχτηκε πάνω του σαν μανιασμένο θεριό, παρασύροντας καρέκλες, έπιπλα κι ό,τι άλλο βρισκόταν μπροστά του. Oύτε έβλεπε ούτε άκουε πια. Βύθισε το χαρτοκόπτη στο σώμα του κι ο άλλος σπάραξε σαν άλογο που ξεκοιλιάζεται από μυτερά κέρατα ερεθισμένου ταύρου στην αρένα. Κάποιοι, που ήταν κοντά, έπεσαν πάνω τους για να τους χωρίσουν και οι συνάδελφοι και άλλοι, που στο μεταξύ είχαν μαζευτεί, έβγαλαν μια τρομαγμένη φωνή.

[Από τη συλλογή μου "Η Κόρη του Δραγουμάνου"]

 

 

ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΚΑΠΕΛΟ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΚΑΠΕΛΟ
(κοντά στον Ακάμα)

           "Μὰ ὅσο κι ἂν πασχίζει μὲ φροντίδα νὰ κρυφτεῖ
       Τὸ βλέπουν τὸ καπέλο της ἀπ΄τὰ βουνὰ τοῦ Ταύρου"

             (Διθαλάσσου, 2012)

"Ο μεγάλος και πρώτος φιλόσοφος της ιστορίας ο Ιωάννης Βαπτιστής Βίκο με τρόπο ποιητικό και συμβολικό πρότεινε ένα εξελικτικό σχήμα που, κατά την άποψή του, εξηγεί την εξέλιξη των εθνών. Δογματίζει πως ένας λαός με μακροχρόνια πορεία ακολουθεί υποχρεωτικά τρία στάδια: γεννάται επικά, συνεχίζει λυρικά, και, συνήθως, καταστρέφεται ή καθαίρεται τραγικά. Αυτή η μεταφορά στην ιστορική εξέλιξη των ποιητικών ειδών που εμφανίστηκαν μ' αυτήν ακριβώς την σειρά, μπορεί να φαίνεται λίγο φιλολογική αυθαιρεσία, έχει όμως μια γοητεία. Ο Ελληνικός πάντως πολιτισμός διέτρεξε δύο φορές αυτά τα στάδια, αφού μετά τον τραγικό θάνατο της αρχαίας Δημοκρατίας και του ελληνικού ήθους, με το έπος του Διγενή εγκαινίασε μια νέα πορεία που φοβάμαι πως τώρα έχει εισέλθει στην τραγική φάση της".

[Κώστας Γεωργουσόπουλος, από τον πρόλογο του στο βιβλίο του Walt Whitman, "Το Τραγούδι του Εαυτού μου", Ηριδανός, 2006]

Η πατρίδα δεν σώζεται με ευχές. Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας τι έδωσε σ'αυτόν τον τόπο (και όχι τι του χρωστάει ο τόπος, όπως είπε αυτός ο αχρείος με τις τέσσερις συντάξεις). Ας τιμωρηθούν επιτέλους κάποιοι. Η Κύπρος παραδίδεται στις επόμενες γενιές ολοένα και φτωχότερη...

ΧΡΥΣΑΦΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΦΙ

 

 ..υπάρχει χρυσάφι και χρυσάφι! 

...εμείς κυνηγούμε το χρυσάφι της φωτογραφίας... και το μοιράζουμε απλόχερα και με αγάπη 

σε όλους τους φίλους...