27 Ιαν 2021

Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑΔΙΑ

 


Ο ΚΑΗΜΟΣ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ 
ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΛΗ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑΔΙΑ
 
Κάτασπρα κιόλας
                      από δροσιά
                                    τα σκαλοπάτια
                                                      με το πετράδι
Είναι τόσο αργά, η δροσιά νοτίζει τ΄ αραχνοΰφαντα ποδήματά μου∙
Κατεβάζοντας την κρουστάλλινη κουρτίνα
Κοιτάζω το φεγγάρι μες στο διάφανο φθινόπωρο.

 
Ριχάκου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (του Έζρα Πάουντ): Σκάλα με πετράδια, άρα παλάτι∙ καημός, άρα κάποια αιτία για παραπόνεση. Αραχνοΰφαντα ποδήματα, άρα κυρία της αυλής, όχι υπηρέτρια που παραπονιέται. Διάφανο φθινόπωρο, άρα εκείνος δεν μπορεί να φέρει τον καιρό για δικαιολογία. Έπειτα εκείνη ήρθε νωρίς, αφού η δροσιά δεν άσπρισε απλώς τη σκάλα, αλλά νότισε τα ποδήματά της. Το ποίημα το εκτιμούν ιδιαίτερα επειδή από μέρους της δεν ξεστομίζεται άμεση κατηγορία. 

[Το ποίημα είναι από την εξαιρετική έκδοση ΚΑΤΑΗ, του μοναδικού Λάζαρου Γεωργιάδη της "Λέσχης", σε μετάφραση από το αγγλικό του Ζήσιμου Λορεντζάτου.
 
Οι τρεις φωτογραφίες μου είναι από τη Λευκωσία, σήμερα 27 01 2021, γύρω στις 5 το απόγευμα.
 
  ................................

Στο βιβλίο υπάρχει μια σημείωση του Ζήσιμου Λορεντζάτου, για την αμφισβήτηση που υπάρχει ότι το ποίημα δεν είναι του Ριχάκου αλλά του Λι Τάι Πο. Από μια όμορφη έκδοση της ΜΙΚΡΗΣ ΕΓΝΑΤΙΑΣ βρήκα το ποίημα σε μετάφραση της Αμαλίας Τσακνιά, η οποία χρησιμοποίησε για τη μετάφρασή της αγγλικές και γαλλικές εκδόσεις και το αποδίδει στον Λι Τάι Πο.
 

 





23 Ιαν 2021

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΧΑΙΡΑ

 

 
 


Η ΩΡΑΙΑ ΤΟΥΑΛΕΤΑ

Γαλάζιο χόρτο στο ποτάμι γύρω
Ιτιές γεμίζουν τον κλεισμένο κήπο.
Και μέσα, η κυρά, στο κάρπισμα της νιότης
Μπροστά στην πόρτα, λίγο, κοντοστέκει.
Λυγερή, το λυγερό προβάλλει χέρι της∙


Ήτανε κουρτιζάνα τον παλιό καιρό,
Και τώρα παντρεύτηκα ένα βλάκα,
Που ξημεροβραδιάζεται στα καπηλιά
Και την αφήνει σπίτι του πολύ μονάχη.


[παλιό ποίημα από την Κίνα του 149 π.Χ., του Μέι Σενγκ σε μετάφραση του Ζήσιμου Λορεντζάτου, Κατάη, εκδόσεις Λέσχη.]

20 Ιαν 2021

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ



ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ ΑΠΟ ΤΩΡΑ... 
 
...ξεκινά η Προεδρία του εκλεγμένου Προέδρου Joe Biden και της Αντιπροέδρου Kamala Harris... ξεκινούν οι πανηγυρισμοί στη μακρινή Αμερική, όμως η χαρά και η αισιοδοξία είναι τόσο μεγάλη, που μεταδίδεται και στην Ευρώπη, την Ελλάδα και τη μικρή μας πατρίδα. Πολλοί εδώ, πιστεύουν ότι είναι ζήτημα μερικών ημερών μέχρι να φύγουν οι Τούρκοι από το νησί.

Παρακαλώ διαβάστε τι έγραφα πριν έναν χρόνο, 3 του Μάρτη, στην Καθημερινή.
 
 Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ

Συμφέροντα και συμφέροντα

Κάθε τόσο φτάνει στ’ αυτιά μας μια είδηση, κάποιο γεγονός σε σχέση με την επιθυμία μας για απελευθέρωση τής πατρίδας και μας χαροποιεί. Μας δίδεται η εντύπωση ότι το μεγάλο πρόβλημα, που μας ταλαιπωρεί έχει φτάσει στη λύση του. Πριν κλείσουν, ακόμα, τρία χρόνια από την εισβολή, θυμάμαι που χτυπούσαν οι καμπάνες σε ολόκληρο το νησί, γιατί μόλις είχαν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών και νικητής όπως ανέμενε ο κόσμος ήταν ο Τζίμι Κάρτερ. Για λίγες μέρες επικρατούσε πραγματική ευφορία ανάμεσα στον απλό λαό, και πιο πολύ στους πρόσφυγες, που νόμισαν πως θα επέστρεφαν αμέσως στα σπίτια τους. Πολύ γρήγορα όμως ήρθε η απογοήτευση. Ο Πρόεδρος δεν μπορούσε να διώξει τους Τούρκους από την Κύπρο. Από τότε, βέβαια, δεν ξαναχτύπησαν καμπάνες για κανέναν από τους επόμενους έξι Αμερικανούς Προέδρους.

Ανάλογη ευφορία δημιουργείται κάθε τόσο και από γεγονότα που συμβαίνουν και εντός της Κύπρου. Χάριν παραδείγματος αναφέρω την εκλογή κάποιου  δικού μας Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο άνθρωπος που κέρδισε τις εκλογές και γέμισε με ελπίδες ολόκληρο τον κυπριακό λαό γιατί ήθελε να λύσει το κυπριακό «χθες», όχι μόνο δεν κατάφερε να προχωρήσει τα πράγματα, έστω και λίγο σε καλύτερο σημείο, αλλά στο θέμα του Συνεργατισμού, η πίεση που είχε εξασκήσει εναρμόνιση, υποτίθεται προς τις ευρωπαϊκές οδηγίες ήταν τόσο μεγάλη, που οι ανίκανοι «ηγέτες» του, τον οδήγησαν τελικά στη συρρίκνωση, και το 2013 με την αλλαγή της ηγεσίας του Συνεργατισμού, στην ολοσχερή οριστική καταστροφή και διάλυσή του.

Κάποτε, ο πολύ διαβασμένος και υπεύθυνος δηλαδή ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος ο αείμνηστος Ανδρέας Χριστοφίδης είπε το εξής: «εμείς δεν γνωρίζουμε πώς σκέφτονται οι Αμερικάνοι για να διαμορφώσουν και να εξασκήσουν την εξωτερική τους πολιτική. Νομίζουμε ότι θα εξασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία αν τους πείσουμε για το δίκαιό μας. Αν θελήσουν όμως, κάποτε να μας βοηθήσουν, θα μας βοηθήσουν γιατί θα πιστέψουν πως βοηθώντας μας εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα».

Επειδή, τελευταίως, δόθηκε η εντύπωση πως με το φυσικό αέριο, επιτέλους τα συμφέροντά μας έχουν ταυτιστεί με τα συμφέροντα των Αμερικάνων και επομένως πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις υπέρ μας, επαναλαμβάνω πως εμείς δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε όλους τους παράγοντες, με βάση τους οποίους διαμορφώνεται η εξωτερική τους πολιτική, γιατί δεν είναι σταθεροί, είναι μια κινούμενη άμμος γεγονότων, συμβαίνουν στον κόσμο ακατάπαυστα, και μάλιστα οι πιο πολλοί διαδραματίζονται στο σκοτάδι και δεν τους γνωρίζουμε.

Σήμερα το πρωί πληροφορηθήκαμε για την πολυαναμενόμενη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ στη Χάγη για τη σπουδαία υπόθεση του νησιού Μαυρίκιος πρώην βρετανική αποικία και πολλοί συμπατριώτες μας την ανέμεναν με αγωνία γιατί η όποια γνωμοδότηση ενδιαφέρει και την πατρίδα μας. Τα ερωτήματα που έθεσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στο Δικαστήριο απαντήθηκαν. Με δυο λόγια οι Βάσεις που διατηρούν οι πρώην αποικιοκράτες Βρετανοί στον Μαυρίκιο είναι παράνομες και πρέπει να εγκαταλειφθούν το συντομότερο δυνατόν.

Κάτι παρόμοιο ισχύει φυσικά και για τις Βάσεις στην Κύπρο. Οι Βρετανοί πρέπει να συμμορφωθούν πάραυτα. Ποια δύναμη όμως, θα τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν τις Βάσεις τους; Δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα το κακό που έχουν κάνει στον τόπο. Τα συμφέροντά τους δείχνουν βορειότερα. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το έδειξαν με τις πράξεις τους χωρίς ντροπή. Η αναμενόμενη αντίδρασή τους θα είναι η αμφισβήτηση τής οποιασδήποτε γνωμοδότησης ή απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου ή του ΟΗΕ. Κι αν ακόμα, στο μέλλον, γίνει κάποια διευθέτηση ή κάποια παραχώρηση εδάφους σίγουρα θα την εμπλέξουν με τη λύση του κυπριακού. Μια τέτοια εξέλιξη όμως, φαίνεται πως προκαλεί μεγάλες φοβίες: καμιά κυβέρνηση μας ως τώρα δεν τόλμησε να θέσει το θέμα.

Η προσπάθειά μας για σωστή διάγνωση των συμφερόντων των μεγάλων και η ταύτισή τους με τα δικά μας πρέπει να είναι αδιάκοπη, αλλά ποιός γνωρίζει τη μαγική συνταγή; Ποιος από τους πολιτικούς μας ενδιαφέρεται, μελετά και αγωνίζεται για τούτο; Για το συμφέρον της πατρίδας του, δηλαδή. Μάλλον, γι αυτούς, προέχει το δικό τους προσωπικό συμφέρον: η περιφρούρηση τής καρέκλας τους. Μέχρι την επόμενη συμφορά!

 

17 Ιαν 2021

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ Γ. ΠΟΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ "ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ" ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΖΟΝ Φ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ

 Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ Γ. ΠΟΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ "ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ" ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΖΟΝ Φ. ΚΕΝΝΕΝΤΥ

Ο Ζωγράφος μας Γ. Πολ. Γεωργίου, είχε την τύχη να προσκληθεί στην τελετή της "Εγκατάστασης" (Inauguration) του Προέδρου Τζον Φ. Κέννεντυ, στις 20 Ιανουαρίου 1961. Την εμπειρία του αυτή την περιγράφει στο έβδομο κεφάλαιο του "Ημερολογίου" του, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά, πριν δύο χρόνια. Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ανδρέα Σοφοκλέους, που φιλοξένησε στο περιοδικό του το κείμενο. Πιο κάτω το σχετικό κεφάλαιο.

Γ. ΠΟΛ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ: ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ 

[Από το ημερολόγιο του ζωγράφου μας Γ. Πολ. Γεωργίου "Αμερικανική Περιπέτεια", 13/4/1961, από το περιοδικό "Βιβλιοφιλία", τχ.3/43, Ιαν.-Ιούν. 2018. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις: Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ]

 

Αμερικανική Περιπέτεια είναι οι εντυπώσεις του σπουδαίου ζωγράφου μας Γιώργου Πολυβίου Γεωργίου, από την επίσκεψή του στην Αμερική, ύστερα από πρόσκληση του Υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μέσα στα πλαίσια ενός προγράμματος διεθνών ανταλλαγών. Το ταξίδι είχε διάρκεια περίπου τριών μηνών, από τα μέσα Νοεμβρίου του 1960 έως τα μέσα Φεβρουαρίου του 1961. Το κείμενο είναι γραμμένο στην αγγλική γλώσσα και αποτελείται από 37 δαχτυλογραφημένες σελίδες 21x33 εκ. και με μία χειρόγραφη προμετωπίδα στην οποία αναφέρονται τα εξής: From my Diary / 13 IV 1961 / American Adventure / –copyright reserved– / To Trudi / “My Penelope. She kept the fires burning / until my return / G. Pol. Georghiou.” 

 Αυτό το μοναδικό εκτεταμένο κείμενο του Γεωργίου που σώζεται, απέκτησα με τη φροντίδα του κ. Λεωνίδα Μαλένη, από τα αρχεία της Αμερικανικής Βιβλιοθήκης στη Λευκωσία, για το αφιέρωμα που προγραμματίζαμε για το περιοδικό «ο Κύκλος», και τον ευχαριστώ ξανά από τη θέση αυτή, όχι μόνο για το κείμενο, αλλά και για μια σειρά από δεκαεφτά διαφάνειες  στις οποίες φαίνονται 22 πίνακες του Γεωργίου, αλλά και ο ίδιος ο ζωγράφος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ

 

Στις 15 Ιανουαρίου, έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για το Αλπουκέρκ, πηγαίνοντας στην Ουάσιγκτον, αλλά πήρα λάθος αεροπλάνο και έφθασα στο Σικάγο. Πέρασαν μερικές ώρες πριν κατεβώ στο Νάσιοναλ της Ομοσπονδιακής Πρωτεύουσας. Εκεί είχα τιμητική πρόσκληση από τον φίλο μου τον Φρανκ Σιορ, τον συγγραφέα, ταξιδευτή, δημοσιογράφο, τον κοσμικό αλλά πάνω απ’ όλα τον «Αρχιμάγειρα» της Ουάσιγκτον. Έφτασα αργά εκείνο το απόγευμα στην αρχοντική κατοικία του στην καρδιά των Πρεσβειών και βρήκα το δείπνο στο τέλος του. Ενώθηκα μαζί τους για καφέ και μπράντι και για πολλή ώρα μιλούσα σε μια γοητευτική γυναίκα που αποδείχτηκε πως ήταν η Ιδιαιτέρα Γραμματέας του Προέδρου. Εξεπλάγηκε όταν άκουσε πως δεν είχα επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο και χαμογελώντας είπε: «Παρόλο που τη Δευτέρα έχουμε ξεκαθάρισμα κι ένας καινούργιος ένοικος[1] έρχεται σε μια βαρυφορτωμένη εβδομάδα, θα δω. Αν φροντίσεις να είσαι εκεί, ακριβώς στις εννέα, θα είσαι τυχερός μιας ξενάγησης». Το άρπαξα και στην ώρα μου ήμουν στις Πύλες του Λευκού Οίκου. Ο φρουρός μού ζήτησε το όνομά μου για να με αφήσει να εισέλθω. «Καλημέρα» είπα, πριν μπω «μα… πώς γνωρίζετε το όνομά μου». «Όλος ο Λευκός Οίκος το γνωρίζει», απάντησε ο φρουρός. «Είναι το σύνθημα της ημέρας». Μου ζήτησαν ξανά το σύνθημα στο χολ πριν ο Δεκανέας Rubbin της Αστυνομίας του Λευκού Οίκου παρουσιαστεί με τους χαιρετισμούς της Γραμματέως και προσφερθεί για περιήγηση.

Σκέφτηκα πως ήμουν πολύ τυχερός να βρίσκομαι στην κατοικία του μεγάλου Ηγέτη του Λευκού Οίκου και να με ξεναγεί ένας έξυπνος και καλλιεργημένος δεκανέας του Οίκου. Ο Λευκός Οίκος, το Εκτελεστικό Μέγαρο του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το σπιτικό ενός αριστοκράτη με το καλύτερο γούστο, ούτε διαφορετικό από την έπαυλη ενός Άγγλου ή Ιρλανδού κτηματία. Ο δεκανέας ήταν πρώτης τάξης οδηγός και καθώς περιδιαβάζαμε τα διάφορα δωμάτια, το Γαλάζιο, το Ανατολικό, το Κόκκινο, το Κινέζικο και την αίθουσα χορού, μου έλεγε την ιστορία του σπιτιού, την ιστορία του εμφύλιου πολέμου, την ιστορία της Αμερικής κάτω από τα πορτρέτα και τα αγάλματα των προηγούμενων Προέδρων οι οποίοι την έγραψαν. Η απλότητα και το γούστο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Λευκού Οίκου. Όχι θρόνοι και αίθουσες συνεστιάσεων, όχι παλατιανά σαλπίσματα και υπηρέτες με επίσημες στολές. Μοναχά ένα απλό σπίτι, το σπίτι της σύγχρονης Δημοκρατίας.

Καθώς έφευγα, ο δεκανέας μού εξήγησε το πρωτόκολλο και τα έθιμα της αμερικανικής «Αυλής». Με ποιον τρόπο ο Νέος Πρόεδρος, κατά την ημέρα της Εγκατάστασης θα καλέσει τον απερχόμενο Πρόεδρο, από την είσοδο –στο σημείο ακριβώς που βρισκόμασταν– ο οποίος περιμένει στο χολ για να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο οριστικά, και πηγαίνουν μαζί στο Καπιτώλιο.

Ήμουν πολύ ευτυχισμένος που ήμουν πίσω στην Ουάσιγκτον μεταξύ φίλων, παλιών φίλων πια, για να περάσουμε μαζί τις μέρες πριν και μετά την Εγκατάσταση στην Ομοσπονδιακή Πρωτεύουσα. Όλοι συζητούσαν για τον καιρό και την Εγκατάσταση. Ήμουν ένας από τους τυχερούς που τιμήθηκε με πρόσκληση για την τελετή. Όλα ήταν χαρούμενα και ο κόσμος ήταν σε γιορταστική διάθεση. Με προσκαλούσαν και πήγαινα σε πολλά πάρτι, έτσι που άρχισα να νιώθω σπουδαίος, ιδιαίτερα όταν οι φίλοι μαζεύονταν για να με τιμήσουν.

Ο Roy Atherton του Κυπριακού Γραφείου και η γλυκιά σύζυγός του ήταν πολύ φιλόξενοι δίδοντας πάρτι για μένα στο σπίτι τους, στο Μέρυλαντ, τα οποία μου έδωσαν πολλή χαρά. Ο Bob Shott του Ελληνικού Γραφείου και η γεμάτη ζωή σύζυγός του με διασκέδασαν στη θαυμάσια τοποθεσία Βηθεσδά σε ανεπίσημο πάρτι, όπου συνάντησα ξανά τον ρεπουμπλικάνο φίλο Ευγένιο Ρωσσίδη, που ετοιμαζόταν να αναχωρήσει από την Ουάσιγκτον. Ο καιρός περνούσε θαυμάσια και η συντροφιά του Franc Shor[2], του τέλειου οικοδεσπότη, ήταν η απόλυτη ευχαρίστηση. Δεν θα μαγείρευε αρκετά για μένα. Έγκαιρα όμως αντιλήφθηκα το πρωτόκολλο και τα έθιμα του σπιτιού, και όταν ήμουν στο σπίτι περνούσα πολλές ώρες στην κουζίνα. Μια ζεστή και νοικοκυρεμένη κουζίνα με όλα τα χαρακτηριστικά ενός  πολυτελούς λίβινγκ ρουμ.

Μιλούσαμε για το plat du jour et vin du pay ενώ ο αρχιμάγειρας διάλεγε τα ανατολίτικα και κινέζικα καρυκεύματά του για να τελειοποιήσει τα «μαστορικά του φαγητά». Τα γεύματά μας στην κουζίνα ήταν «Συμπόσια» που λάμπρυναν με την παρουσία τους Γερουσιαστές και Καθηγητές, Στρατηγοί και Ναύαρχοι, Διπλωμάτες και Καλλιτέχνες, και με πικάντικη γυναικεία συντροφιά και μάκραιναν με καφέ και με μπισκότα.

Ο Φρανκ είναι ένας ταλαντούχος αφηγητής και μας μετέφερε μακριά στην Κίνα, στο Θιβέτ και στη Ρωσία. Είναι ένας από τους ισχυρούς άνδρες του National Geographic και ελπίζω σύντομα να έχω την ευχαρίστηση να τον καλωσορίσω στην Κύπρο ενώ πηγαίνει στην Ανατολή ακολουθώντας την πορεία των πρώτων Σταυροφόρων. Ζεσταμένος και ευτυχισμένος στην κουζίνα ένιωσα την επιθυμία να ζωγραφίσω. Οι πετρόκτιστοι τοίχοι ήταν πολύ προκλητικοί και μου άνοιγαν την όρεξη. Δεν έχασα καιρό και σκίτσαρα πάνω σ’αυτούς τις πρώτες σειρές Σάντος και Κυπρίων χωρικών. Ο Φρανκ τα υπερτίμησε και με παρακάλεσε να τις μεταφέρω σε φρέσκο[3]. Ένιωθα ζωντανός και στο στοιχείο μου αναρριχημένος στις τέσσερις το πρωί να ζωγραφίζω για ώρες με χρώματα και φόρμες. Οι υπηρέτες ήταν οι πρώτοι σιωπηλοί κριτικοί μου, και καθώς τα νέα κυκλοφόρησαν, έβλεπα γνώριμα πρόσωπα να κρυφοκοιτάζουν ρωτώντας ευγενικά πότε θα μπορέσουν να μπουν μέσα. Πού και πού ο «υπερήφανος ιδιοκτήτης» οδηγούσε ομάδες επισκεπτών του σπιτιού στην κουζίνα, λέγοντάς τους πως σύντομα θα βάλει εισιτήριο «ένα δολάριο ο ένας». Όταν ζωγράφισα αρκετά, οι τοίχοι ήταν ένας κυκεώνας «Γεωργίου». Στο τέλος κορόιδευα τον εαυτό μου και σκεφτόμουν τις παλιές παρατηρήσεις της μητέρας μου όταν πρωτοζωγράφιζα κι έκανα κάτι παρόμοια στο σαλόνι. Άσπρος τοίχος χαρτίν τους πελλούς[4].

Ο καιρός δεν ήταν τόσο καλός, καθώς η μέρα της Εγκατάστασης πλησίαζε. Η χιονοθύελλα της προηγούμενης μέρας δυσκόλεψε τις μεγάλες αντιπροσωπείες, μα οι Δημοκρατικοί απεφάσισαν να την αγνοήσουν και να συνεχίσουν να προετοιμάζονται για το μεγάλο καλωσόρισμα στο νέον Πρόεδρο. Αναμένονταν πολλοί προσκεκλημένοι του Λευκού Οίκου, μα μόνο ένας έφθασε πριν από την καταιγίδα. Ο Καθηγητής Gerry, νεαρός επιστήμονας, αυθεντία στη ζωή των νυκτερίδων, με έρευνες στον ήχο για την τελειοποίηση των ραντάρ. Ήταν ευχάριστο που συνάντησα έναν τόσο μεγάλο επιστήμονα ερευνητή, να μου μιλά για τα αγαπημένα του πουλάκια με ευλάβεια, ενώ εγώ μουτζούρωνα τους τοίχους. Ο ήχος καθοδηγεί στην τυφλή πτήση όπως το χρώμα στη ζωγραφική. Αγάπη και αφοσίωση στις νυκτερίδες, αγάπη και αφοσίωση στις Τέχνες. Αποκλεισμένοι στην κουζίνα, μιλούσαμε για νυκτερίδες, τέχνες και ταξίδια, και περιμέναμε νέα από την Konny, μιαν άλλη προσκεκλημένη του Λευκού Οίκου, που ερχόταν από το Παρίσι για  τη χοροεσπερίδα της Εγκατάστασης.

Το φως μιας καινούργιας συνηθισμένης μέρας έμπαινε από τα σκοτεινά τζάμια, όταν μας τηλεφώνησαν τα νέα πως η Κόννη, το σκυλάκι της και η βραδινή τουαλέτα βαλετσιάνκα, έφθασαν με ασφάλεια στη Βοστόνη, κάπως αργά όμως, για το χορό. Από θαύμα, η καταιγίδα υποχώρησε κι ο ήλιος έλαμπε την ημέρα της Εγκατάστασης.

             Ο Τζον Κέννεντυ ορκίστηκε στο Καπιτώλιο ως ο τριακοστός πέμπτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, φέρνοντας μια καινούργια ελπίδα, σ’ έναν απελπισμένο κόσμο. Ο Λόγος του κατά την Εγκατάσταση ίσως μια μέρα γυρίσει μια καινούργια σελίδα στο βιβλίο της μοίρας μας: δεν θα φοβηθούμε τον συμβιβασμό, μα ούτε και θα συμβιβαστούμε από φόβο.

Η γιορτή τελείωσε και οι Αμερικανοί γύρισαν στις δουλειές τους, στη σκληρή δουλειά, με νέες ελπίδες στις καρδιές τους. Αφού τελείωσα με τους χαιρετισμούς μου στην Ουάσιγκτον, άρχισα να ετοιμάζω ξανά τις βαλίτσες, μα ο ξεναγός μου επέμενε πως «οι αμερικανικές μου σπουδές» δε θα ήταν συμπληρωμένες αν δεν επισκεπτόμουν το Williamsburg. Κάθε μορφή αντίστασης δεν έχει πέραση στην Αμερική. Περίμενα πώς και πώς το ταξίδι, μα άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει. Μια άλλη καταιγίδα πλησίαζε, από τον νότο αυτή τη φορά. Παρόλα αυτά είχαμε πολλές πιθανότητες να φτάσουμε, και ξεκινήσαμε για την Βιρτζίνια με την ευχάριστη συντροφιά της Κόννη, που ήταν με το σκυλάκι της.

Με το σούρουπο φτάσαμε στο χιονισμένο Williamsburg μιλώντας για την ιστορία της πόλης, που για έναν αιώνα, σχεδόν, ήταν πρωτεύουσα της Βιρτζίνιας και το επίκεντρο μιας ένδοξης αποικιακής κοινωνίας. Καταλύσαμε στο Old Sweet, παλιό χάνι του δέκατου ένατου αιώνα.

Κοιμήθηκα καλά και ξύπνησα στο Williamsburg άλλοτε πολιτιστικό κέντρο, πρόκληση για τη Βοστόνη, τη Φιλαδέλφεια και την Νέα Υόρκη. Το Williamsburg θα μείνει στη μνήμη ως το βήμα μεγάλων πατριωτών, που βοήθησαν να διαμορφωθεί ένας ελεύθερος κόσμος. Πρέπει να το διαλέξεις, όταν θέλεις να είσαι ελεύθερος. Η αρένα των ηγετών τής ανεξαρτησίας και ο τόπος που γεννήθηκε η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων τής Βιρτζίνια του George Mason, Όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους ίσοι και ανεξάρτητοι, η οποία οδήγησε στην ιστορική απόφαση της 4ης Ιουλίου, και το περίφημο θεσμοθέτημα του Jefferson για την ανεξιθρησκεία.

Η μικρή πόλη ανακαινίστηκε στα 1926 και πήρε την παλιά της δόξα από τον John D. Rockefeller Jr ...έτσι που οι παρούσες και οι μελλοντικές γενιές, θα μπορούν μόνες τους δραστήρια, να εκτιμήσουν τη συμβολή των πρώτων Αμερικανών στα ιδανικά και τον πολιτισμό της πατρίδας τους.

Κτίσματα του 18ου αιώνα, επιπλώσεις και κήποι, παίρνουν την πρωταρχική τους μορφή και διακοσμημένες άμαξες ξανακυλούν κατά μήκος της οδού Duke of Cloucester, ενός πλατιού δημόσιου δρόμου, που ο Ρούσβελτ τον χαρακτήρισε ως την πιο ιστορική λεωφόρο της Αμερικής. Μετά από ένα τεράστιο αγγλικό πρόγευμα του 18ου αιώνα συνόδευσα την Κόννη στο Γραφείο Πληροφοριών, όπου παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό φιλμ: Williamsburg –Η ιστορία ενός πατριώτη, που δείχνει τα κρίσιμα χρόνια πριν από την επανάσταση.

Συγκινήθηκα μέχρι δακρύων. Ήταν η ιστορία της Κύπρου από διαφορετική θέση. Περάσαμε ώρες στο Graft House, ένα εργαστήρι αντιγράφων του 18ου αιώνα, για έπιπλα και αγγεία της αποικιακής Αμερικής όπου δεν μπόρεσα να αντισταθώ και έκανα κάποιες αγορές. Εκεί που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ όμως, ήταν η Συλλογή φολκλορικής Τέχνης της Abby Aldrieh Rockefeller.

Με την επανάσταση και τη δικαίωση κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, η Αμερική πέρασε από μια φάση καλλιτεχνικής έκφρασης που βιώθηκε από τους αυτοδίδακτους καλλιτέχνες της χειροτεχνίας, που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες ανδρών και γυναικών.

Παθιασμένοι πορτρετίστες και τοπιογράφοι, γεωργοί που κατασκευάζουν ξύλινους ή μεταλλικούς ανεμοδείκτες, καραβομαραγκοί που σκαλίζουν ακρόπρωρα, διακοσμήσεις και διαφημίσεις τοίχων. Στην ουσία ήταν Τέχνη του λαού, από τον λαό για τον λαό.

Στο μέσο του 19ου αιώνα τα αποτελέσματα της μηχανής γινόντουσαν φανερά σε όλα τα παρακλάδια της Τέχνης και το φολκλορικό εξέπνευσε κάτω από την πίεση της μαζικής παραγωγής. Θεωρημένη ως μια άλλη τέχνη ή ιστορία, κατέχει ανεξάντλητη γοητεία και είναι πολύ συχνά αυθεντική.

Απολαμβάνοντας γεύμα και δείπνο στο Kings Arms και στην ταβέρνα Raleigh, με ψητά θαλασσινά και εγγλέζικα μπριζολάκια συμπληρωμένα με σοκολάτα, παγωμένο κέικ με παγωτό από πάνω και με μια τεράστια πετσέτα δεμένη στο λαιμό μου, ολοκλήρωσα τις «Αμερικανικές μου σπουδές».

Όταν επέστρεψα στην Ουάσιγκτον, «διπλωματούχος» από τη μεγάλη μου αμερικανική περιοδεία, άρχισα να σκέφτομαι την επιστροφή μου. Την τελευταία στιγμή, ενώ ετοίμαζα τις αποσκευές μου, ανακάλυψα ότι είχα πολύ λίγο χώρο στις βαλίτσες μου, που οφειλόταν στα νέα μου αποκτήματα, αγγεία και βιβλία. Σκέφτηκα για κανένα Drungs Store, το παλαιότερο από όλα τα Αμερικανικά Εθνικά Ινστιτούτα, όπου κάποιος μπορούσε να φάει ο,τιδήποτε, να αγοράσει ο,τιδήποτε, ακόμα και βαλίτσα, τα μεσάνυκτα. Άκουσα ακόμα πως μπορούσε κάποιος να παντρευτεί εκεί αρκεί να είχε άδεια γάμου.

Ήμουν λυπημένος που άφηνα την Ουάσιγκτον νωρίς το άλλο πρωί. Ήμουν λυπημένος που άφηνα την περίφημη κουζίνα της Mass Avenue. Δάκρυσα όταν είπα αντίο στο Φρανκ και στην Κόννη,  χαϊδεύοντας τον OToole.



[1] εννοεί τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο John F. Kennedy

[2] Franc Shor (1914-1974). Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Υπήρξε ανώτατο στέλεχος του περιοδικού National Geographic Magazine. Μαζί με τη σύζυγό του Jean, επίσης στέλεχος του περιοδικού, είναι συγγραφείς του κειμένου Cyprus, Idyllic Island in a Trouble Sea, The National Geographic Magazine, No 5, Vol. CI, May 1952, pp. 627-664. Το κείμενό τους συνοδεύει μεγάλος αριθμός φωτογραφιών που πήραν οι ίδιοι. Κατά την παραμονή τους στην Κύπρο συνάντησαν τον Γεωργίου, για τον οποίον στο ίδιο κείμενο αναφέρουν:

Περάσαμε το βράδυ με τον διακεκριμένο ζωγράφο Γεωργίου. Η σταδιοδρομία του αποτελεί παράδειγμα για τον αργό ρυθμό ζωής στο νησί. Δικηγόρος και άνθρωπος με περιουσία, ο Γεωργίου ήταν εξέχουσα μορφή στις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Αμμοχώστου.

Μια μέρα δεν παρουσιάστηκε στο γραφείο του. Πέρασε μια βδομάδα και ανήσυχοι οι πελάτες και φίλοι του πήγαν στο σπίτι του. Τον βρήκαν μπροστά σ’ένα καβαλέτο να ζωγραφίζει με πάθος. Τους είπε πως τη δικηγορική την έβρισκε πολύ πληκτική και πως είχε αποφασίσει να γίνει ζωγράφος. Παρουσίασε με επιτυχία ατομική έκθεση στο Πανεπιστήμιο Oxford και στο Παρίσι. Μουσεία και Συλλογές έχουν αγοράσει πολλά έργα του. Μαζί περιδιαβάσαμε την πόλη. Ο Φρανκ Σιορ είναι ο συγγραφέας και ενός άλλου κειμένου για την Κύπρο. Cyprus, Geography’s Stepchild, The National Geographic Magazine, No 6, Vol. CIX, June 1956, pp. 873-884.

[3] Οι ζωγραφιές του Γεωργίου σώζονται ακόμα στο σπίτι, που ανήκει τώρα σε άλλον ιδιοκτήτη.

[4] Άσπρος τοίχος χαρτίν τους πελλούς. Κυπριακή παροιμία που σημαίνει «Στους τρελούς αρέσει να μουτζουρώνουν τους άσπρους τοίχους».