20 Ιουλ 2020

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
το   σ τ α υ ρ ό λ ε ξ ο
Tώρα τελευταία ένιωθε πολύ κουρασμένος. Αναζητούσε μια δικαιολογία για τις πράξεις του και δεν την έβρισκε. Υπέθεσε πως η αλλαγή του καιρού θα έπαιζε κάποιο ρόλο, μια και οι δουλειές είχαν πέσει με τον ερχομό του φθινοπώρου, μα ήξερε πολύ καλά πως δεν ήταν αυτό. Είχε και μια κακή συνήθεια να γυρίζει στο παρελθόν, να προβληματίζεται πάνω σε πράγματα που του φαίνονταν ξεχασμένα από τους άλλους, κι αυτό τον έκανε να εκνευρίζεται όλο και πιο πολύ.

Άφησε το γραφείο του και προχώρησε με αργά βήματα επάνω στο χοντρό χαλί που ήταν στρωμένο στη μεγάλη αίθουσα. Κοίταξε το μεγάλο ρολόι του τοίχου και μετά το δικό του. Ήταν περασμένες δέκα και δεν ήταν κανένας πελάτης μέσα. Ε, λοιπόν, αυτή την κατάσταση δεν μπορούσε να την ανεχθεί! Λες κι όλοι ήταν συνεννοημένοι να έρχονται την τελευταία στιγμή!

Κοίταξε τους συναδέλφους του κι έκανε μια προσπάθεια να κολλήσει κι αυτός κάπου. Πρώτα πέρασε μπροστά από τις τρεις κοπέλες. Εκείνη τη στιγμή γελούσαν με το πάθημα της μιας, που διηγιόταν πώς τα κατάφερε να φτιάξει ένα απαίσιο γλυκό. Χαμογέλασε μηχανικά και προχώρησε προς τους άλλους. O ψηλός ήταν κοντά στο γραφείο του τμηματάρχη και το θέμα ήταν ο ποδοσφαιρικός αγώνας της Κυριακής. Κάτι τους πέταξε, μα ούτε που γύρισαν να τον κοιτάξουν. Ήταν άσχετος με το θέμα τους. Μερικά βήματα πιο κάτω ήταν ο τηλεφωνητής, που, μαζί με τον κλητήρα, προσπαθούσαν να βρουν ποια είναι τα καλύτερα φυσίγγια. Σε λίγες μέρες ήταν η μεγάλη έξοδος.

Ακούμπησε στον τοίχο δίπλα τους και τους κοίταξε όλους προσεχτικά. Ένιωσε παράξενα και προσδιόρισε ένα κενό μέσα του, λες κι ήταν ξένος σ' αυτό το περιβάλλον κι ας ήταν τόσα χρόνια εδώ.

Κάθισε σε μια καρέκλα μπροστά σ' έναν πάγκο, στη γωνιά. Μπροστά του ήταν κάμποσες εφημερίδες και περιοδικά. Πήρε στην τύχη ένα, το άνοιξε κι αμέσως το πρόσωπό του φωτίστηκε. Θα έλυνε κάποιο σταυρόλεξο. Πώς δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα! Έτρεξε στο γραφείο του και γύρισε μ' ένα στιλό.
Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά απ' το τσιγάρο του και φύσηξε τον καπνό πάνω στο ανοιχτό περιοδικό. Πήρε τα πράγματα απ' την αρχή. Έτσι νόμιζε. Τέλος πάντων, όλα τα πράγματα έχουν κάποια αρχή. Άρχισε από το ένα οριζοντίως:

Χαρακτηρίστηκε και ως άφρον.

Τράβηξε άλλη μια γερή ρουφηξιά, σχεδόν κόντεψε να δακρύσει, έκανε έτσι... να διώξει τον καπνό που τον στράβωσε και σκέφτηκε πως θα ήταν ένα εύκολο σταυρόλεξο. Μέτρησε στα δάχτυλά του τα γράμματα της λέξης, μέτρησε τα τετραγωνάκια και βρήκε πως περίσσευε ένα. Του φάνηκε περίεργο. Ξαναδιάβασε το κλειδί και τότε μόνο πρόσεξε μια σημείωση που ήταν γραμμένη λίγο πιο πάνω: Βρέστε μόνοι σας τα μαύρα τετραγωνίδια. Ένα πικρό χαμόγελο διαγράφτηκε στα χείλη του. Έγραψε τη λέξη και άρχισε να μαυρίζει το λευκό τετραγωνάκι που περίσσευε. Λες να είναι εδώ; Σταμάτησε. Σκέφτηκε πως, αντί να μαυρίζει τα τετράγωνα, που φαίνονταν σαν ανοιχτοί τετράγωνοι τάφοι, θα ήταν καλύτερα να βάζει κάτι άλλο, να βάζει ένα κυκλάκι ή ένα σταυρό. Προτίμησε το δεύτερο. Έγραψε το σταυρό και αναλογίστηκε πως ήταν σοφή η εκλογή του. Καρφώθηκε η ματιά του εκεί και η σκέψη του πάλι στο παρελθόν. Mόνο το χέρι του κινήθηκε για να γράψει ένα αέτωμα. Το λευκό τετραγωνάκι με το σταυρό ήταν τώρα ένα τέλειο σπιτάκι. Έκλεισε τα μάτια, έφερε τα χέρια του μπροστά έτσι, που, κι αν ήθελε να τ' ανοίξει, να του κρύβουν τη θέα. Μάταια όμως. Η εικόνα τώρα ήταν πιο καθαρή: ένα άσπρο σπιτάκι, μια καταπράσινη αυλή και δυο χαρούμενα παιδάκια να παίζουν. Σχεδόν άκουγε τις φωνούλες τους.
Ήταν τρομερό! Τίναξε απότομα το κεφάλι του θέλοντας να διώξει τις σκέψεις του. Πήρε ένα κλειδί στην τύχη:

Αποτέλεσμα τού ένα οριζοντίως.

Του φάνηκε πως άκουσε τρομαγμένες φωνές, πυροβολισμούς, παράξενους θορύβους. Άφησε το κεφάλι του να ακουμπήσει στον πάγκο μπροστά του.
Η λάσπη άγγιξε το αριστερό του μάγουλο. Ένα βομβαρδιστικό πέρασε από πάνω τους μ' ένα διαβολικό σφύριγμα. Ένιωσε τα μέλη του να παραλύουν. Προσπάθησε μ' όλη του τη δύναμη να σφίξει πιο πολύ τη μικρή στο στήθος του. Με το άλλο κρατούσε το χέρι της γυναίκας του. Η μικρή να κλαίει απαρηγόρητα: «όχι άλλες πορτοκαλιές, μπαμπά, θέλω να πάμε στο σπίτι μας», η μικρή κατάλαβε πως δεν ήταν παιχνίδι πια. Και οι άλλοι; Oι άλλοι; Ποιος ξέρει...
Πέρασε τα δάχτυλά του μέσα απ' τα μαλλιά του. Μέτρησε τα γράμματα πάλι στα δάχτυλα του αριστερού του χεριού. Δύο, που περίσσευαν, τα μέτρησε στο μυαλό του. Άναψε άλλο τσιγάρο κι άρχισε να βάζει τους καινούργιους σταυρούς: έναν για τον Γιώργο, έναν για τον Άγγελο, τον Πανίκο... Συνέχισε να βάζει σταυρούς, τον ένα δίπλα στον άλλο, ώσπου τέλειωσε το φύλλο.
Ανήκε πια σε έναν άλλο κόσμο. Πήρε το ένα καθέτως:

Η προσβολή εναντίον του κράτους και κυρίως η προσβολή της ανεξαρτησίας του από άτομο ή άτομα που ανήκουν σ' αυτό...

Του φάνηκε πως ο τμηματάρχης τον κοίταζε επίμονα, μα, όταν γύρισε το κεφάλι του, αυτός συζητούσε ακόμη με τον ψηλό τα ποδοσφαιρικά τους.
«Θα σας σκίσουμε» έλεγε, μα ο άλλος τον κοίταζε απαθής.
Γύρισε μπροστά και συνέχισε το κλειδί:

Επανάσταση για διάλυση του κράτους ή υποταγή του σε ξένο κράτος...

«Πρέπει να παραδεχθείς πως είμαστε οι καλύτεροι» συνέχιζε ο τμηματάρχης.
Απόπειρα μεταβολής του πολιτεύματος με βίαια μέσα, συνωμοσία ή συνεννόηση με ξένους για κήρυξη πολέμου εναντίον της πατρίδας...

Στ' αυτιά του έφτανε η συζήτηση κι η ανάσα του γινόταν βαριά.
«Θα έχουμε μαζί μας, σου λέω, και το διαιτητή».

Παράδοση όπλων ή φρουρίων...

Όλα πια ήτανε συγχυσμένα μέσα του.
«Με τον καινούργιο που αγοράσαμε...»

Παραπλάνηση στρατιωτών με σκοπό να πάρουν μέρος σε στάση...

Η ανάσα του πιο βαριά.
«Έχουμε και τον δικό σας, το νούμερο πέντε».
Έσφιξε το στιλό στο χέρι του, που έγινε δυο κομμάτια.

Εξυπηρέτηση των εχθρικών συμφερόντων...

Η ανάσα του έγινε ακόμα πιο βαριά. Ρουθούνισε σαν τον ταύρο που ξαφνικά βλέπει μπροστά του τους πικαντόρες.
«Θα σας διαλύσουμε, ρε!»

Τιμωρείται με θάνατο...

Δεν άντεξε άλλο. Με δύναμη ασυγκράτητη τινάχτηκε πάνω του σαν μανιασμένο θεριό, παρασύροντας καρέκλες, έπιπλα κι ό,τι άλλο βρισκόταν μπροστά του. Oύτε έβλεπε ούτε άκουε πια. Βύθισε το χαρτοκόπτη στο σώμα του κι ο άλλος σπάραξε σαν άλογο που ξεκοιλιάζεται από μυτερά κέρατα ερεθισμένου ταύρου στην αρένα. Κάποιοι, που ήταν κοντά, έπεσαν πάνω τους για να τους χωρίσουν και οι συνάδελφοι και άλλοι, που στο μεταξύ είχαν μαζευτεί, έβγαλαν μια τρομαγμένη φωνή.

...

Όταν τον κλείδωσαν στο γραφείο του Διευθυντή, όλα πια ήταν ήσυχα. Κοίταξε από το άνοιγμα της κουρτίνας τους ανθρώπους να μιλούν και να χειρονομούν χωρίς να μπορεί ν' ακούει τι λένε.
Έκλεισε τα μάτια κι έγειρε το κεφάλι του πίσω, ώσπου ακούμπησε στον τοίχο. Τώρα τελευταία ένιωθε πολύ κουρασμένος.

Έμεινε έτσι για λίγο χωρίς καμιά σκέψη. Τον έφεραν στην πραγματικότητα οι αστυνομικοί που όρμησαν μέσα. O τρόπος που τον άρπαξαν δεν του άρεσε. «Λες κι έχω κάνει φόνο» σκέφτηκε. Από την ανοιχτή πόρτα ξεχώριζε τώρα τις φωνές έξω: «Με το χαρτοκόπτη», «Πρέπει να ήταν πάνω στο γραφείο», «Σε κλάσματα δευτερολέπτου». Έσκυψε το κεφάλι και πρόσεξε τα αίματα στο άσπρο του πουκάμισο.

Τα δυο αυτοκίνητα ξεκίνησαν σχεδόν μαζί. Το νοσοκομειακό πρώτα, το αστυνομικό μετά. Αυτός ο διαπεραστικός θόρυβος των σειρήνων τον ενοχλούσε φοβερά, του τρυπούσε τ’ αυτιά κι αυτό το παράξενο αυτοκίνητο έτρεχε σαν δαιμονισμένο. Ποτέ του δεν είχε μπει σε τέτοια κλούβα. Τι πράγμα ήταν αυτό; Μόνο ένα παραθυράκι στο πίσω μέρος. Ένα μικρό παραθυράκι με κάθετες κι οριζόντιες σιδεριές. Όμοιο σταυρόλεξο.

(1980)


Από τη συλλογή διηγημάτων Η κόρη του δραγουμάνου, Μεταίχμιο 2003  Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό ο κύκλος, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1980, σελ. 194
Η εικόνα είναι του Σταύρου Αντωνόπουλου, από την έκδοση της εφημερίδας ο φιλελεύθερος, 8+5 καλοκαιρινά διηγήματα και εικόνες, Ιούλιος 1995, σελ. 52 
 
 

ΕΤΣΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ...

ΕΤΣΙ ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ...
ΕΤΣΙ ΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
...8 Μαρτίου 1970... ή όταν η κατάρα του έθνους -ο διχασμός- και το μίσος ξεπερνούν κάθε όριο... ή όταν μας λείψουν τα μυαλά, συνεργαζόμαστε με αυτούς που υπονομεύουν την πατρίδα κι εμείς νομίζουμε ότι τη βοηθούμε. 

Πολύ φοβάμαι πως δεν έχουμε, ακόμα, βάλει μυαλό και ίσως είναι πολύ αργά. Αβάστακτος πόνος.

14 Ιουλ 2020

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ



Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ
του
Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ
Κάθε Ιούλιο, όταν πλησιάζει η μαύρη επέτειος του άφρονος πραξικοπήματος, αλλά κι όταν γίνεται αναφορά στα «πρώτα βήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας», θυμάμαι με συγκίνηση ένα από τα τέσσερα χρονογραφήματα που είχε επιλέξει ο πατέρας μου, τα οποία απέκοψε από εφημερίδες της εποχής, τα κόλλησε σε κόλλες του «τεστέ», όπως λεγόντουσαν, και τα σχολίασε. Και όλα αυτά, μετά από μια απορία της μεγαλύτερης αδελφής μου, που είχε σχετική άσκηση για το σχολείο. Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος του δημοτικού σχολείου σ’ ένα μικρό χωριό, αλλά πολυδιαβασμένος και μορφωμένος, έπαιρνε καθημερινά τρεις εφημερίδες και τις διάβαζε∙ είχε την ικανότητα να διαβάζει πίσω από τις γραμμές και να σχολιάζει. Το χρονογράφημα έχει τίτλο «Η Σημασία των Ασημάντων», είναι του Ν. Αλάσιου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Άντη Περνάρη, και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εθνική, στις 11 Σεπτεμβρίου 1959. Τα άλλα τρία ήταν «αθηναϊκά», του Σακελλάριου, του Παπαδούκα και του Μελά.
«Η Σημασία των Ασημάντων» είναι μια ιστορία για μια ασήμαντη ξεχασμένη καστρόπορτα που αφάνισε το Βυζάντιο, για ασήμαντα μυρμήγκια που γκρεμίζουν σπίτια, για ασήμαντα μαμουνάκια που χάλασαν αποβάθρες, που το κύμα χτυπώντας τις επί αιώνες δεν είχε κατορθώσει να τους αφήσει κανένα σημάδι∙ εκείνες τις μέρες είχε πέσει με αυτόν τον τρόπο μια γέφυρα στην Ιαπωνία. Στην τελευταία παράγραφο ο συγγραφέας διερωτάται: «τέτοια μυρμήγκια, τέτοια μαμουνάκια κι εμείς, μη δεν υποσκάψαμε τα θεμέλια μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας; Και μη δεν μπορούμε όλοι μαζί και καθένας χωριστά να κάνουμε μεγάλο καλό ή μεγάλο κακό στη δημιουργούμενη τώρα Δημοκρατίας μας; Ας μη λέμε λοιπόν, «τι σημασία έχω εγώ, ένα άτομο;» …Ασήμαντο δεν είναι ούτε το παραμικρό χαλίκι στο χτίσιμο ενός οικοδομήματος. Κι εμείς τώρα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι καλούμαστε να οικοδομήσουμε».
Το σχόλιο του πατέρα σε περίληψη: «το χρονογράφημα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εθνική που υπεστήριζε ένα μικρό και ασήμαντο κόμμα, σε αντίθεση με το μεγάλο κόμμα που είχε υποστηρίξει και αναδείξει τον Μακάριο ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το χρονογράφημα γράφεται με την ευκαιρία που καλείται ο λαός να οικοδομήσει τη Δημοκρατία, για να υπενθυμίσει στους κρατούντες ότι και η ασήμαντη μειοψηφία έχει τη σημασία της και πρέπει να προσεχτεί».
Κι εγώ, εξήντα χρόνια μετά που γράφτηκε αυτό το χρονογράφημα διερωτώμαι: μήπως ήταν αυτά τα μικρά μαμουνάκια που γκρέμισαν, δεκατέσσερα χρόνια μετά, τη Δημοκρατία; Αρχίζοντας, βέβαια, την υπόσκαψη αμέσως με την ίδρυσή της. Που δεν τα πρόσεξαν, που δεν τους έδωσαν σημασία; Δίνω την απάντηση μόνος μου: ασφαλώς και ήταν αυτά. Αυτά τα μικρά και ασήμαντα μαμουνάκια, που ξεχώρισαν από την τάξη των αγωνιστών τού πιο ηρωικού έπους της Κύπρου, του έπους της ΕΟΚΑ, έδρασαν χωρίς λογική, δημιούργησαν την ΕΟΚΑ Β΄, (αλήθεια γιατί δεν είχαν δημιουργήσει πολιτική οργάνωση ΠΕΚΑ Β΄;), συμμάχησαν με τη λαομίσητη, χωρίς μυαλό και προδοτική χούντα των Αθηνών, έπεσαν στην παγίδα των σατανικών σχεδίων του Κίσσιγκερ και παρέδωσαν, τελικά, τη μισή πατρίδα στον βάρβαρο Αττίλα, ο οποίος σκότωσε, βασάνισε, βίασε, λεηλάτησε, σκόρπισε τον όλεθρο και τέλος μας έδιωξε από τα σπίτια μας. Σήμερα, σαρανταέξι χρόνια μετά ο εισβολέας πατά πόδι στην ΑΟΖ της Κύπρου, καταστρέφει την πολιτιστική μας κληρονομιά, εξισλαμίζει την κατεχόμενη γη μας, δεν δέχεται να συνομιλήσει και απειλεί όλον τον κόσμο, που σφυρίζει αδιάφορα, πετώντας κάποια μισόλογα, πού και πού, τάχατες υποστήριξης.
Συνάντησα, λίγα χρόνια μετά την καταστροφή, έναν συμμαθητή μου, «αντάρτη» της ΕΟΚΑ Β΄, που δημιουργούσε με τους φίλους του επεισόδια στην Αμμόχωστο. Με πλησίασε ο ίδιος και χωρίς να το ζητήσω άρχισε να απολογείται: «νόμιζα», είπε «ότι βοηθούσα την πατρίδα μου». Του έκανα μια ερώτηση μόνο: «πήρες δολάρια;». Η απάντηση του: «κάθε μήνα και κολλαριστά σε φάκελο».
Μετά την καταστροφή πήραμε κάποια μαθήματα; Η ιστορία διδάσκει; Κάναμε κάτι για να διορθώσουμε το κακό; Όχι. Προσπαθούν να επιρρίψουν την ευθύνη σε άλλους. Ας μη μιλήσουμε για τα προσωπικά συμφέροντα και τη διαφθορά. Έγραψα πριν λίγες μέρες: διερωτώμαι ποιο θα είναι το μέλλον μας, αλλά και γενικότερα το μέλλον του ελληνισμού, αλλά φαίνεται πως μόνο από τύχη θα επιβιώσουμε... η τύχη όμως, χτυπά μόνο προετοιμασμένα μυαλά κι εμείς κάθε άλλο παρά προετοιμασμένοι είμαστε. Κάποιοι φίλοι επαναπαύονται: «η Ρωμιοσύνη θα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει» ή «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Τη συνεχή συρρίκνωση δεν τη βλέπουν! Υπάρχουν και κάποιοι ανάμεσά μας, που αγωνίζονται με πάθος, και μίσος θα έλεγα, εναντίον της πατρίδας μας, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του κατακτητή. «Είναι λίγοι και ασήμαντοι», παρατηρούν κάποιοι. Ναι, μπορεί να είναι λίγοι, το κακό όμως, που κάνουν είναι πολύ μεγάλο. Ναι, υπάρχουν κάποια μικρά μυρμηγκάκια, κάποια μικρά μαμουνάκια που υποσκάπτουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο σ΄ αυτό τον τόπο. Σε κάποια στιγμή θα καταρρεύσει κι αυτό. Κληθήκαμε να οικοδομήσουμε τη Δημοκρατία μας κι εμείς την αποδομήσαμε.
Πότε θα κατανοήσουμε τη σημασία των ασημάντων; Αν η ιστορία δεν διδάσκει, τότε δεν μας απομένει καμιά ελπίδα.


ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ FACEBOOK:


  • Pantelides Elias Κάθε μήνα... αξιοσημείωτο!
    1
      • Pantelides Elias
        Pantelides Elias Του έκανα μια ερώτηση μόνο: «πήρες δολάρια;». Η απάντηση του: «κάθε μήνα και κολλαριστά σε φάκελο».🐉
      • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
        Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ Pantelides Elias Α! Νόμιζα σχολίασες για τη μνήμη. 🙂

      • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ

      • Despo Pringi
        Despo Pringi Σοκαριστική η άμεση παραδοχή....
        1
            Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
            Απαντήστε...





          • Angela Zannetides Sinno
            Angela Zannetides Sinno Insignificant does not mean inconsequential. Thank you for sharing this!
            1
            • Cléopâtre Robinet
              Cléopâtre Robinet Το τραγικό Νίκο είναι ... αυτοί που υποσκάπτουν τη Πατρίδα και νομίζουν ότι την υπηρετούν..!
              1
                  Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                  Απαντήστε...





                • Dora Milona
                  Dora Milona Τραγικη και σοκαριστικη η αληθεια πως οι λιγοι και "ασημαντοι" μπορουν να κανουν τοσο μεγαλη ζημια στον τοπο τους! Εξαιρετικο κειμενο! Αιωνια η μνημη του πατερα σου, που στελλει το μηνυμα πως ο ανθρωπος μορφωνεται και καλλιεργειται σε αξιες και αρχες μεσα απο προσωπικον αγωνα και συνεχη προσπαθεια, κι οχι γιατι πηρε μερικα πτυχια! Θα εισαι πολυ υπερηφανος γι'αυτον!
                  1
                    • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                      Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ Dora Milona Ναι, Δώρα μου, είναι τραγικό λίγοι άνθρωποι να κάνουν τόσο μεγάλη ζημιά. Ο ζωγράφος μας Γ. Πολ. Γεωργίου, σε κάθε έργο του για τον αγώνα του ‘55, έβαζε και μια μάσκα. Τη μάσκα της προδοσίας, που και σήμερα ακόμα τη φορούν κάποιοι και προδίδουν τον τόπο τους. Όσο για τον πατέρα μου, ναι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Ερχόταν από τον κάματο σκοτωμένος αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να κάθεται ώρες μετά τα μεσάνυχτα και να διαβάζει. Έφτασε στο σημείο να παίρνει μαθήματα αγροτικής οικονομίας με αλληλογραφία από το Pennsylvania University. Είχε πάρα πολλά βιβλία για θέματα που διδάσκονταν στις Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου...
                      2
                      Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                      Απαντήστε...





                    • George Georgakis Σοφός όπως πάντοτε ο θείος Μιχαλάκης. Χρειάζεται ειδική μελέτη η προσωπικότητα και τα όσα είπε και έγραψε. Τα όσα δε εσύ λές, πολύορθά. Κάποιοι θα είναι πάντα πολύ ψηλά. Αλοίμονο στους μικρούς και στούς μικροπρεπείς.
                      1
                          Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                          Απαντήστε...





                        • Nikos Afxentiou Νίκο... Δεν είναι η εοκα β που έκανε το πραξικόπημα. Είναι η εξ Ελλάδος χούντα των Αθηνων που το έκανε και διεθνώς εκλαμβάνεται ως η πρώτη εισβολή στην Κύπρο. Αυτή άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους. Η εοκα β που τότε συμμετείχε στο πραξικόπημα ήταν ήδη διαλυμένη και όσοι είχαν όπλα κ δύναμη να κάνουν συλλήψεις, ανακρίσεις ακόμα και δολοφονίες και σφαγές αντιφρονιυντων η κ τουρκοκυπριων και εκμεταλλευομενοι την τέλεια ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα και να κερδίσουν θέση στην ιστορία της πιθανής ένωσης, ήταν κυρίως πρωην πυρήνες και βασικά γκαγκστερς της εποχής με πολιτικό πακραουντ και βέβαια με οπαδούς και ακόλουθους. Βέβαια συνηθίσαμε να μην λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και πολλοί βολεύτηκαν είτε πολιτικά είτε Αλλοιώς, στο να ενοχοποιουν γενικά και αόριστα απλα την εοκα β και τον Σαμψών. Λάθος. Την εκτίμηση μου αγαπητέ φίλε.
                            • Nikos Afxentiou Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ εγώ ήμουν 8 χρόνων και ήμουν στην Αμμοχωστο. Πες μου αν έχω λάθος κ ποιο είναι αυτό.
                              • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                                Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ Nikos Afxentiou Νίκο μου, δεν είμαι ιστορικός, γράφω πάντα τη δική μου αίσθηση για πράγματα που έζησα. Δεν επιθυμώ διάλογο στο fb για το θέμα αυτό. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά.
                                3
                                • Nikos Afxentiou Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ σεβαστό. Θα γράψω στον τοίχο μου αύριο μεθαύριο όπως και ναχει λόγω επετείου. Καλό βράδυ.
                                      Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                                      Απαντήστε...





                                    • Barbara Spyrou
                                      Barbara Spyrou Εξαιρετικές αλήθειες που αποκαλύπτουν ηλιθιότητες.
                                      1
                                      • Helen Hadjiangeli
                                        Helen Hadjiangeli Αγαπητέ Νίκο. Εξαιρετικό το πιο πάνω κείμενο σου. Αλλά θα μου επιτρέψεις αυτούς που έδρασαν μ αυτόν τον τρόπο για την καταστροφή της Κύπρου μας με αλλά ονόματα. Αλλά όπως λες και συ δεν μ αρέσει η συζήτηση από το facebook δεν θα τα αναφέρω. Σε συγχαίρω για το κείμενο.
                                        1
                                        • Alexandra Galanou
                                          Alexandra Galanou Εξαιρετικό κείμενο! Ο πατέρας σου Νίκο μου θα ήταν πράγματι ένας ξεχωριστός άνθρωπος! Όσο για εμάς εδώ ζούμε στην ασημαντότητα μας και συνεχίζουμε να πονάμε από τις πράξεις των ασήμαντων καταστροφέων ...
                                          1
                                          • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                                            Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ Alexandra Galanou Ναι, Αλεξάνδρα μου, πονάμε. Κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Μας κατηγορούν: «Δεν έχετε αίσθηση πατρίδας». Άλλοι διερωτώνται αν μας αξίζει να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Αν είναι δυνατόν.
                                            1
                                          • Νίκος Πενταράς
                                            Νίκος Πενταράς Εξαιρετική κατάθεση με σαφή μηνύματα που δεν πρέπει να αφήσουν κανένα αποδέκτη, επιτέλους, αδιάφορο. Καιρός να αφυπνιστούμε ως λαός, έστω και τη δωδέκατη. Συγχαρητήρια, Νίκο μου!
                                            1
                                            • Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                                              Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ Ευχαριστώ, αγαπητέ Νίκο. Υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει. Πρέπει όσοι μπορούν, να τα λένε καθημερινά. Να τονίζουν τι φέρνει ο διχασμός.
                                              1
                                                Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ
                                                Απαντήστε...





                                              • Marina Olympios
                                                Marina Olympios Απίθανο Νίκο μου
                                                1