ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ, ποίημα

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ


Στον βράχο του γιαλού κάθεται ο γλάρος

Και το πέλαγο αδιάφορα κοιτά

Με μάτια μισοκοιμισμένα και ξυπνά

Κάθε φορά που αρχίζει το τραγούδι της

Μια φραγκολίνα που μετρά ψωμιά

Κι όλο είκοσι τέσσερα τα βρίσκει.

Και καθώς του αρέσουν τα πλουμίδια της

Και  τ’ άλλα σημάδια που έχει στα φτερά της

Πιάνει κι αυτός σκοπό και σιγοτραγουδά:

Αφτοτζηνάρα του γιαλού

Τζιαὶ σμέρνα του πελάου

Δεν σου το λάλουν, μάνα μου

‘Πού λλόου μου, φυλάου.