Το φως ολοένα δυναμώνει και εντός ολίγου ολοκληρούται η μεσημβρία. Τα μαγαζιά, τα εκπαιδευτήρια σχολάζουν, και ο κόσμος αποσύρεται στα σπίτια. Πολλοί κλείνουν τα εξώφυλλα, ή κατεβάζουνε τα στόρια. Στο τελευταίο πάτωμα ενός σπιτιού, ένας υπάλληλος του δημοσίου, με όλο το πάθος του κριού που κρούει σε μια πύλη, κινείται με αύξουσαν ορμήν μέσα στα σκέλη νεάνιδος που σπαρταρά και ασπαίρει. Η πόλις τέρπεται στην θαλπωρή που συνεχώς αυξάνει, και ενώ στενάζει η κόρη ηδυπαθώς, στιλπνό, παφλάζον και ζεστό το καλοκαίρι καταφθάνει.
[Ανδρέας Εμπειρίκος, ΓΡΑΠΤΑ Ή ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, Άγρα, 1980, σ.89]
