Απόστολος
Θηβαίος
fractalart.gr, 27 Φεβρουαρίου 2020
Νίκου
Νικολάου-Χατζημιχαήλ
«Φυσορρόος», εκδ. Βακχικόν
Είναι όμορφες ζωγραφιές οι λέξεις. Σχήμα των
χειλιών, χειρονομίες της ψυχής προορισμένες να φθάσουν και να αγγίξουν. Μονάχα
έτσι θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει τα απόφωνα του τίτλου που κοσμείται έξοχα
από μια ολάνθιστη γιρλάντα το πολύχρωμο, λαογραφικό αέτωμα του Νίκου Νικολάου –
Χατζημιχαήλ. Τα βιβλία για να αναμετρηθούν με την εποχή τους, θα πρέπει να
επικαλούνται είτε καινούριες και εύχρηστες φόρμες ή στοιχεία εικαστικής αξίας
που να τα κατοχυρώνουν τόσο ως αντικείμενο όσο και ως ουσία.
Ο συγγραφέας της συλλογής διηγημάτων που
προτείνεται από τις εκδόσεις Βακχικόν με τίτλο Φυσορρόος αφήνει τα ίχνη του να
τα παρασύρει ο άνεμος, ξορκίζοντας τον σπαραγμό και την αθωότητα. Σαν δυο
ακρότατα όρια που περιέχουν όλες τις ανθρώπινες στιγμές. Σαν να νιώθουμε τον
άνεμο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να σαρώνει πόλεις και δωμάτια
περίκλειστα, να αναπαράγει την ηχώ από νωπούς, αναγκαίους αποχαιρετισμούς. Κάθε
φυγή είναι θάνατος. Τέλος οριστικό του τόπου, της αγαπημένης γωνιάς, του
τρυφερού αγγίγματος, του θολού προσώπου. Στις ατμόσφαιρες του Ν.Ν. Χατζημιχαήλ
λάμνει το προσωπικό βίωμα, η τρυφερότητα μιας αρχαίας μνήμης που μοιάζει απόψε
με λέμβο σωστική. Υπάρχει μια γλώσσα στον Φυσορρόο μια μυστική διάλεκτος,
υπάρχουν κλειδιά που ανοίγουν πόρτες και παράθυρα στους ίσκιους. Ώσπου να
ευφρανθεί η μνήμη και να ζωντανέψει ο άρρητος δεσμός.
Στην μονοσέλιδη, ερμηνευτική παραπομπή όρων της
ντοπιολαλιάς που χρησιμοποιεί, ο συγγραφέας δεν αποκαλύπτει το εργαστήριό του.
Φωτίζει τα μέσα του τα πιο προσωπικά, εκθέτει τα εργαλεία της ψυχής του, παλιά
τιμαλφή που όσο περνούν τα χρόνια προσαυξάνουν την αξία τους, μικρές γεννήτριες
μιας λειτουργίας που καλείται ψυχική. Ονόματα λέξεων και λέξεις μαγικές
βγαλμένες από την μήτρα καπνισμένων εικόνων, φωσάκια παραμυθιών που φωτίζουν
παλιούς δεσμούς, ζώα και πράγματα ενός άλλου κόσμου, αντικείμενα μιας ιστορίας
λαϊκής που γίνεται κάποτε μυθολογία και έτσι υπάρχει. Σαν στίχοι των
περιβολιών, αιώνια νέοι.
Ποια είναι η Χατζηροδού, τι χρώμα ταιριάζει σε
μια μοτοσικλέτα, πόσες λαβές στηρίζουν έναν κρατήρα, ποια να είναι η
τεχνοτροπία μιας βενετσιάνικης πύλης; Ποια μυστική διεργασία καθιστά δυνατό το
αφάνταστο, εκείνο που με την άλλη του αξία κεντρίζει τις ζωές μας; Ο συγγραφέας
της συλλογής Φυσορροός που φθάνει απόψε με το ανοιξιάτικο εξώφυλλό του εδώ σε
αυτό το πεντάγραμμο, κινείται ανάμεσα στην αθωότητα και τον χαμό. Η μνήμη του
είναι ένας άλλος Άμλετ, ο Ν. Ν. Χ. Καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να του δώσει
ξανά την χαμένη σάρκα, την σβησμένη λαλιά του. Πόζες σκληρές και σύντομες
παραβολές γεννημένες από το προσωπικό, το βαθύ και άσβηστο χάδι του χρόνου.
Λέξεις, ιδέες και σκηνές κατεχόμενες, πλημμυρίζουν τις σελίδες της συλλογής, δίχως
να χάνουν το μέτρο μιας αγίας επαρχίας, εξαίσια ζωγραφισμένης από τον ποιητή
και όχι τον συγγραφέα. Μες στα κλειστά συρτάρια ο δημιουργός αναδεύει στάχτες
και παλιά εγχειρίδια. Ήχοι από πολύβουα ροδάνια και το αργό, μεταφυσικό πέρασμα
του καιρού που αθροίζεται στις ρυτίδες των ματιών μας προικίζουν με όσα
χρειάζονται τις πολαρόιντ του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ. Και εκείνες
φυλλορροούν ως τις καρδιές μας, γίνονται τραγούδια, μεγεθύνονται. Μας αφορούν,
εκπληρώνοντας το άλλο, σπουδαίο στοίχημα της ποίησης που δεν είναι διάφορο από
την επικοινωνία και την ψυχική συναλλαγή.
ΕΔΩ
▼
fractal art
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ