ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΚΟΤΣΙ
[Ἡ Κύπρος τιμᾶ σήμερα 30 Αὐγούστου 2021, τὸν γερουσιαστὴ Robert Menendez]
Στὰ χρόνια τῆς ἀθωότητας, ἀνάμεσα στὰ σύνεργά μας ἦταν ἕνα ἄδειο σπιρτόκουτο κι ἕνα κουβαράκι μὲ λεπτὸ σπάγκο. Μὲ αὐτὰ τὰ εὐτελῆ πραγματάκια κι ἄλλα παρόμοια χτίζαμε τὴν καθημερινή μας εὐτυχία. Τρέχαμε στὸν κάμπο καὶ στὸ κοντινὸ δάσος, ἄλλες φορὲς κυνηγῶντας πουλιὰ μὲ σφενδόνες ἄλλες φορὲς τρέχοντας μὲ τίς αὐτοσχέδιες λιμουζίνες, ποὺ φτιάχναμε μὲ τενεκεδάκια, κι ἄλλες πάλι φορὲς κυνηγούσαμε σταυροκότσια, τὴν ὥρα ποὺ αὐτὰ ἀπολάμβαναν τὸν χυμὸ τῶν μὼβ λουλουδιῶν τῶν γαϊδουράγκαθων ἢ τῶν ἀγριαγκινάρων. Τὰ σέπαλα τῶν λουλουδιῶν αὐτῶν ἦταν σὰν βελόνες, μᾶς τρυποῦσαν κάποτε τὰ δάκτυλα, ὡστόσο κατορθώναμε νὰ συλλάβουμε κάποια ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἀμέσως νὰ τὰ φυλακίσουμε στὰ σπιρτόκουτά μας χωρὶς καμιὰ λύπηση.
Ἡ ἑπόμενη κίνηση ἦταν νὰ δέσουμε τὸ σταυροκότσι μας στὸ ἕνα ἄκρο τοῦ σπάγκου. Ἄρχιζε τότε ἡ ἀπεγνωσμένη προσπάθειά του νὰ ἀπομακρυνθεῖ, μάταια ὅμως, γιατί τὸ ἄλλο ἄκρο τὸ κρατούσαμε σταθερὰ τυλιγμένο στὴν παλάμη μας, κι ἔτσι πετοῦσε κυκλικά, στὸ μῆκος τοῦ σπάγκου, πάνω ἀπ΄τα κεφάλια μας, καὶ ἡ κίνηση τῶν φτερῶν του προκαλοῦσε ἕναν χαρακτηριστικὸ βόμβο. Κάποτε μᾶς ξέφευγε κανένα καὶ τότε τὸ βλέπαμε ποὺ ἀπομακρυνόταν σέρνοντας τὰ δεσμά του γιὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του ἢ μέχρι νὰ ἀγκυλωθεὶ σὲ κάποιο κλαδὶ καὶ νὰ μείνει ἐκεῖ κρεμασμένο κι ἄψυχο νὰ τὸ πετάει ἐδῶ κι ἐκεῖ ὁ ἄνεμος. Χωρὶς καθυστέρηση ὅμως, κάποιο ἄλλο σταυροκότσι ἀπὸ τὸ σπιρτόκουτο ἔπαιρνε τὴ θέση του καὶ ξανάρχιζε ἡ ἴδια ἱστορία, μέχρι πάλι, ποὺ κάποια λανθασμένη ἀπότομη κίνηση τὸ ἀπελευθέρωνε ἀλλὰ χωρὶς τὸ μισό του σῶμα, ποὺ ἔμενε νεκρὸ στὴν ἄκρη τοῦ σπάγκου κι ἔπεφτε στὸ χῶμα. Τὸ μισὸ σταυροκότσι, μὲ τὸν σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου του στὴν πλάτη, πετοῦσε τριγύρω μας, προσπαθῶντας νὰ κρατήσει τὴν ἰσορροπία του, κάποτε ἔπεφτε στὸ χῶμα μὰ ἀμέσως ἀπογειωνόταν σὰν μεθυσμένο κι ἀπομακρυνόταν.
