Α Γ Α Π Η Μ Ε Ν Η
Ευχαριστώ τον Φιλελεύθερο, έντυπη μορφή και διαδικτυακή [Philenews] για τη φιλοξενία του μικρού κειμένου μου για την αγαπημένη Αμμόχωστο.
Διαβάστε εδώ: https://www.philenews.com/.../article/1260246/agpimeni
του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ
Οι μέρες μου και οι νύχτες μου είναι αβάσταχτες δεν αντέχω το βουβό σου κλάμα που πνίγεται στο βογγητό της φουρτουνιασμένης θάλασσας μέσα μου καθώς ακούω τα σκυλιά που αλυχτούν και σου ταράζουν τον ύπνο κι ένα πουλί φάντασμα φτεροκοπά και βροντοφωνάζει πάντα το ίδιο πονεμένο μοτίβο πάνω από τον μικρό μας κήπο πάνω από τις εκκλησιές πάνω απ’τα χαλάσματα πάνω από τα σπασμένα τζάμια τα σάπια ξύλα τούς πεσμένους σοβάδες τούς σκουριασμένους σωλήνες τούς πεταμένους τσίγκους λίγο πιο πάνω από τους αρουραίους λίγο πιο κάτω από τον μαύρο ουρανό λίγο πιο πάνω από τα φίδια λίγο πιο κάτω από το μαύρο σκοτάδι λίγο πιο πάνω από την άμμο λίγο πιο κάτω από την κόλαση και συ να ξαγρυπνάς βουρκωμένη καθισμένη στη χρυσή αμμουδιά σου ακούγοντας το κύμα που βογγάει και δεν ησυχάζει ποτέ σκάει στα πόδια σου και θυμάσαι τους όρκους που δίναμε για αιώνια αγάπη μόνο που ένας σκοτεινός μοχθηρός και βάρβαρος Αύγουστος τους σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους κι άφησε εσένα μοναχή να πε-ριμένεις το φως μιας αυγής να ξημερώσει κι άφησε εμένα μοναχό να περιμένω το φως της δικής σου αυγής να φωτίσει το πρόσωπό μου μα εγώ θα συνεχίσω να σου μιλώ και θα σε ικετεύω να με περιμένεις γιατί κάποτε θα έρθει η Άνοιξη και θ’ ανθίσουν οι πορτοκαλιές σου θ’ ανθίσουν οι λεμονιές σου και τότε θα τρέξω κοντά σου να σε παρασύρω σ’ έναν τρελό χορό που μόνο εμείς ξέρουμε να χορεύουμε θα τραγουδώ το πολύφλοισβον τραγούδι των κυμάτων σου θα αναπνέω την ανάσα των ανθών σου το πράσινο των φύλλων σου το κίτρινο των λεμονιών σου το κόκκινο των ρόδων σου το χρυσό της αμμουδιάς σου το λευκό του γιασεμιού σου και τ’ όνομά σου πια μόνο ψιθυριστά θα προφέρω μη σε ζηλέψουν πάλι.
Έχω τ’αυτιά μου κλειστά στο ύπουλο κάλεσμα τού λύκου.
Να με περιμένεις αγαπημένη! Να με περιμένεις αγαπημένη! Να με περιμένεις αγαπημένη!
