ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Στον
Φοίβο Σταυρίδη
Α'
Γελούν
όσοι δεν άκουσαν την ηχώ
Των
σταθερών βημάτων. Μα ποιος θ' ακούσει
Μέσα
στην ταραχή και τις φωνές του κόσμου;
Ασθμαίνουμε
για ν' αυξήσουμε την αγάπη μας
Για
ό,τι θηρεύει η αίσθηση κι αιχμαλωτίζει.
Και η
ψυχή συντετριμμένη σαν κοχύλια πάνω στα λάφυρά μας,
Που η
θάλασσα στο τέλος, με ακατάπαυστη κίνηση ελαφρύνει
Και
στην άμμο εναποθέτει.
Ή το
ενισχυμένο χέρι άλλες φορές
Με
στρίψιμο επιδέξιο
Αποσπά
μ' ευκολία από το βράχο.
Είδα
τον καπετάνιο να γελά
Με την
πίπα του στο στόμα να καπνίζει
Ενώ το
καράβι του βούλιαζε.
Γελούν
ακόμα γιατί δεν έχουν κατεβεί
Σκαλί
σκαλί τη σκάλα
Και
δεν λεηλατήθηκε η ακοή τους
Από τα
σκουριασμένα σιδερικά καθώς χτυπούσαν
Σε
σιδερικά. Δεν έχουν ακούσει τα κλειδιά
Να
γυρίζουν δυο και τρεις φορές στις κλειδαριές.
Κι
εκείνες τις φωνές του πόνου να μαυρίζουν
Μέσα
στις απέραντες κάμαρες το σκότος
Δεν
άκουσαν.
Αν
ξέραμε
Ίσως
πάνω στα χείλη μας θ' άνθιζε
Ένα
πικρό μικρό χαμόγελο μονάχα
Όπως
αυτό που βλέπεις στο πρόσωπο των αγαλμάτων
Γραμμένο
από τους Έλληνες τεχνίτες
Τον
καιρό που ερωτεύονταν τις πέτρες.
Β'
Ο
ήλιος ρίχνει τα μαλλιά του από ψηλά
Και οι
πέτρες κοκκινίζουν από τις γλώσσες της φωτιάς·
Λιποθυμά
το χόρτο και γέρνει μέσα στον καπνό.
Όμως
αυτή την κώχη δεν την πιάνει.
Όπως ο
σπουργίτης διατηρεί απόσταση ασφαλείας
Από το
πλησίασμα παιδιού με το πέταγμα του
Έτσι
οι έλικες στην άμιλλα τους προχωρούν
Και
βρίσκουν τόπο για ν' απλώσει τα φύλλα του το αμπέλι
Τόπο
για τη στερεομετρία της ταξιανθίας
Και
ύστερα δροσιά για τον καρπό
Στην
αιώρα των ανέμων.
Δροσιά
ακόμα και για την οχιά
Όταν
τυλίγεται επάνω του με φρόνηση.
Άλογα
τρέχουν χρεμετίζοντας
Κι ανάμεσα
τους το πιο ευγενικό και ωραίο
Το τριανταφυλλί
άλογο διακρίνεις.
Τόσο
ελαφρό
Ελευθερωμένο
τώρα από το βάρος της σοφίας
Που
λες δεν τρέχει αυτό
Αλλά
πετά.
Γ'
Η
γνώση διδάσκει την ταπείνωση
Κρούοντας
αθέατες χορδές
Και
γεμίζοντας τον αιθέρα με ήχους
Που
μήτε το ρεύμα που τρέχει
Μήτε
το φύλλο που ψιθυρίζει
Μήτε
και το κρυφό αηδόνι
Έχει
γνωρίσει.
Συλλαβίζουμε
και τα χρόνια περνούν
Κι
εμείς μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως
δεν
μπορούμε να πάμε στην άλλη σελίδα.
Για να
εκτιμήσουμε το μέγεθος του φωτός
Πρέπει
στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς να βάλουμε
Την ίδια
ποσότητα του σκότους.
Έτσι
για να χαρούμε τη χάρη της χορηγίας
Πρέπει
τα δάκτυλά μας
Να
ψηλαφήσουν το περίγραμμα της απουσίας της.
Αυτό
το μάθημα
Είναι
το μέγιστον μάθημα.
Δ'
Τα
τέσσερα σημεία της οικουμένης
Άρκτος,
Δύση, Ανατολή και Μεσημβρία
Είναι
οι δρόμοι των άνεμων που κυλούν
Για ν'
αλλάζουν τις όψεις του προσώπου της.
Αινίγματα
για την απογείωση του λογισμού
Φτερά
στα όνειρα για να βιάζουν
Τις
κλειστές θύρες.
Αν σας
απογυμνώνω
Είναι
γιατί μέσα στην ψυχή μου υπερεκχειλίζει η αγάπη.
Αν σας
απογυμνώνω
Είναι
για ν' αποζητήσετε τη λαμπρή στολή,
Για τη
μεγάλη γιορτή που πλησιάζει.
Ε'
Ιδού
λοιπόν και η λίμνη.
Χωρίς
επιθυμίες, χωρίς όνειρα
Για να
ξυπνά τις μυστικές επιθυμίες
Και
όνειρα παλαιά ν' ανακαινίζει.
Η
λίμνη αφήνει γύρω τα βουνά και το τοπίο
Να
κατοικούν μες στα νερά της.
Ποιό
είναι το είδωλο, και ποιό είναι το αντικείμενο
Ποιό
είναι αυτό που υπάρχει και ποιά η σκιά του;
Δεν
μπορείς να πεις
Ούτε
ακόμα και στη φωτογραφία
Που τη
γυρίζεις πάνω κάτω μες στα χέρια σου.
Σύννεφο
κυλά τριανταφυλλί
Ταράζει
την επιφάνεια του νερού
Κι
ευθύς διαμελίζεται σ' αμέτρητα πουλιά
Πού
κοιμούνται και ονειρεύονται ταξίδια.
Σκύβεις
διψασμένος
Μα το
νερό
Ξεφεύγει
από τά δάχτυλα αλμυρό.
Όμως
αυτή η ωραία μορφή που ενατενίζεις
Είναι
το πρόσωπό σου
Που το
βλέπεις τώρα μέσα στην ομορφιά του ουρανού
Και
είναι ανάγκη να το αγαπήσεις
Για ν'
απαλείψεις έτσι τις ρυτίδες και τα σημάδια της φθοράς.
Γιατί
και η λίμνη φεύγει με την αποδημία των πουλιών
Και
απομένει μια λευκή έκταση
Που
αστράφτει και τυφλώνει την δράση.
Γι' αυτό
βύθισε το βλέμμα σου μέσα στο γαλάζιο
Καθώς
ξεδιπλώνεται απαλό πάνω από την κεφαλή
Κι
άφησε τους υιούς των υποζυγίων
Συντρίβοντας
τον καθρέφτη που σκληρύνεται
Να
τρυγούν με υπομονή τον λευκό καρπό της.
[Θεοδόσης Νικολάου, "Εικόνες", ποιήματα, σελ. 16, Κύπρος 1988]
