Παρακαλώ διαβάστε τι έγραφα πριν έναν χρόνο, 3 του Μάρτη, στην Καθημερινή.
Συμφέροντα και συμφέροντα
Κάθε τόσο φτάνει στ’ αυτιά μας μια είδηση, κάποιο γεγονός σε σχέση με την επιθυμία μας για απελευθέρωση τής πατρίδας και μας χαροποιεί. Μας δίδεται η εντύπωση ότι το μεγάλο πρόβλημα, που μας ταλαιπωρεί έχει φτάσει στη λύση του. Πριν κλείσουν, ακόμα, τρία χρόνια από την εισβολή, θυμάμαι που χτυπούσαν οι καμπάνες σε ολόκληρο το νησί, γιατί μόλις είχαν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών και νικητής ‒όπως ανέμενε ο κόσμος‒ ήταν ο Τζίμι Κάρτερ. Για λίγες μέρες επικρατούσε πραγματική ευφορία ανάμεσα στον απλό λαό, και πιο πολύ στους πρόσφυγες, που νόμισαν πως θα επέστρεφαν αμέσως στα σπίτια τους. Πολύ γρήγορα όμως ήρθε η απογοήτευση. Ο Πρόεδρος δεν μπορούσε να διώξει τους Τούρκους από την Κύπρο. Από τότε, βέβαια, δεν ξαναχτύπησαν καμπάνες για κανέναν από τους επόμενους έξι Αμερικανούς Προέδρους.
Ανάλογη ευφορία δημιουργείται κάθε τόσο και από γεγονότα που συμβαίνουν και εντός της Κύπρου. Χάριν παραδείγματος αναφέρω την εκλογή κάποιου δικού μας Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο άνθρωπος που κέρδισε τις εκλογές ‒και γέμισε με ελπίδες ολόκληρο τον κυπριακό λαό‒ γιατί ήθελε να λύσει το κυπριακό «χθες», όχι μόνο δεν κατάφερε να προχωρήσει τα πράγματα, έστω και λίγο σε καλύτερο σημείο, αλλά στο θέμα του Συνεργατισμού, η πίεση που είχε εξασκήσει ‒εναρμόνιση, υποτίθεται προς τις ευρωπαϊκές οδηγίες‒ ήταν τόσο μεγάλη, που οι ανίκανοι «ηγέτες» του, τον οδήγησαν τελικά στη συρρίκνωση, και το 2013 με την αλλαγή της ηγεσίας του Συνεργατισμού, στην ολοσχερή οριστική καταστροφή και διάλυσή του.
Κάποτε, ο πολύ διαβασμένος και υπεύθυνος ‒δηλαδή ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος‒ ο αείμνηστος Ανδρέας Χριστοφίδης είπε το εξής: «εμείς δεν γνωρίζουμε πώς σκέφτονται οι Αμερικάνοι για να διαμορφώσουν και να εξασκήσουν την εξωτερική τους πολιτική. Νομίζουμε ότι θα εξασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία αν τους πείσουμε για το δίκαιό μας. Αν θελήσουν όμως, κάποτε να μας βοηθήσουν, θα μας βοηθήσουν γιατί θα πιστέψουν πως βοηθώντας μας εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα».
Επειδή, τελευταίως, δόθηκε η εντύπωση πως με το φυσικό αέριο, επιτέλους τα συμφέροντά μας έχουν ταυτιστεί με τα συμφέροντα των Αμερικάνων και επομένως πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις υπέρ μας, επαναλαμβάνω πως εμείς δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε όλους τους παράγοντες, με βάση τους οποίους διαμορφώνεται η εξωτερική τους πολιτική, γιατί δεν είναι σταθεροί, είναι μια κινούμενη άμμος γεγονότων, συμβαίνουν στον κόσμο ακατάπαυστα, και μάλιστα οι πιο πολλοί διαδραματίζονται στο σκοτάδι και δεν τους γνωρίζουμε.
Σήμερα το πρωί πληροφορηθήκαμε για την πολυαναμενόμενη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ στη Χάγη για τη σπουδαία υπόθεση του νησιού Μαυρίκιος ‒πρώην βρετανική αποικία‒ και πολλοί συμπατριώτες μας την ανέμεναν με αγωνία γιατί η όποια γνωμοδότηση ενδιαφέρει και την πατρίδα μας. Τα ερωτήματα που έθεσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στο Δικαστήριο απαντήθηκαν. Με δυο λόγια οι Βάσεις που διατηρούν οι πρώην αποικιοκράτες Βρετανοί στον Μαυρίκιο είναι παράνομες και πρέπει να εγκαταλειφθούν το συντομότερο δυνατόν.
Κάτι παρόμοιο ισχύει φυσικά και για τις Βάσεις στην Κύπρο. Οι Βρετανοί πρέπει να συμμορφωθούν πάραυτα. Ποια δύναμη όμως, θα τους εξαναγκάσει να εγκαταλείψουν τις Βάσεις τους; Δεν έχουν ολοκληρώσει ακόμα το κακό που έχουν κάνει στον τόπο. Τα συμφέροντά τους δείχνουν βορειότερα. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το έδειξαν με τις πράξεις τους χωρίς ντροπή. Η αναμενόμενη αντίδρασή τους θα είναι η αμφισβήτηση τής οποιασδήποτε γνωμοδότησης ή απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου ή του ΟΗΕ. Κι αν ακόμα, στο μέλλον, γίνει κάποια διευθέτηση ή κάποια παραχώρηση εδάφους σίγουρα θα την εμπλέξουν με τη λύση του κυπριακού. Μια τέτοια εξέλιξη όμως, φαίνεται πως προκαλεί μεγάλες φοβίες: καμιά κυβέρνηση μας ως τώρα δεν τόλμησε να θέσει το θέμα.
Η προσπάθειά μας για σωστή διάγνωση των συμφερόντων των μεγάλων και η ταύτισή τους με τα δικά μας πρέπει να είναι αδιάκοπη, αλλά ποιός γνωρίζει τη μαγική συνταγή; Ποιος από τους πολιτικούς μας ενδιαφέρεται, μελετά και αγωνίζεται για τούτο; Για το συμφέρον της πατρίδας του, δηλαδή. Μάλλον, γι αυτούς, προέχει το δικό τους προσωπικό συμφέρον: η περιφρούρηση τής καρέκλας τους. Μέχρι την επόμενη συμφορά!
