ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
Τοὺς ἐνόχλησαν δύο λέξεις: ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ. Ἔξυσαν τὴ χαραγμένη πέτρα, γιὰ νὰ μὴ φαίνονται. Αὐτὸ δείχνει πόσο μῖσος ἔχουν μέσα τους, πόσο λυσσασμένοι εἶναι∙ πόσο βάρβαροι εἶναι∙ πόσο θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε τὶ τὸ ἑλληνικό.
Στὶς 20 Ἰουλίου, τὴ μαύρη ἐπέτειο τῆς εἰσβολῆς μὲ τὶς χιλιάδες τοὺς νεκροὺς καὶ ἀγνοούμενους, αὐτοὶ θὰ στήσουν πανηγύρια καὶ θὰ γιορτάζουν τήν... «εἰρηνευτική τους ἐπιχείρηση» στὴν Κύπρο. Ἐκεῖ, μπροστὰ στὸ γυμνάσιο τῆς πόλης, στὸν μικρὸ καὶ ἄλλοτε πανέμορφο κῆπο θὰ κάνει τὶς ἐξαγγελίες του ὁ μισητὸς πρόεδρός τους, περιστοιχιζόμενος ἀπὸ τοὺς ἐγκάθετούς του, πιθανὸν καὶ κάποιους νεολινοβάμβακους, ποὺ θὰ ἀδημονοῦν νὰ τοὺς καλέσει νὰ «ἐπιστρέψουν» στὶς περιουσίες τους, σὲ ἀντίθεση μὲ μιὰ μικρὴ μερίδα Τουρκοκυπρίων οἱ ὁποῖοι θὰ μποϋκοτάρουν αὐτὲς τὶς ἀθλιότητες.
Τοὺς ἐνόχλησαν δύο λέξεις: ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ. Ἔξυσαν τὴν πέτρα, γιὰ νὰ μὴ φαίνονται οἱ λέξεις. Αὐτὸ δείχνει πόσο μῖσος ἔχουν μέσα τους, πόσο εἶναι λυσσασμένοι∙ θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε τὶ τὸ ἑλληνικό.
Μπορεῖ νὰ ξύνουν, νὰ καταστρέφουν καὶ νὰ καῖνε σπίτια, ἐκκλησίες καὶ μνημεῖα. Αὐτὸ ὅμως, ποὺ εἶναι γραμμένο στὴ ψυχή μας δὲν μποροῦν νὰ τὸ ἐξαφανίσουν. Ἡ σπίθα μέσα μας θὰ καίει ὅσα χρόνια καὶ νὰ περάσουν. Τὸ «Ἑλληνικὸν Γυμνάσιον» δὲν διαγράφεται διαγράφοντας τίς χαραγμένες στὴν πέτρα λέξεις. Τὸ «Ἑλληνικὸν Γυμνάσιον» δὲν εἶναι χαραγμένες πέτρες. Εἶναι ἰδέα. Εἶναι ἱστορία. Εἶναι ἀγῶνας. Εἶναι φλόγα. Ἡ ἴδια φλόγα ποὺ εἶχε μέσα του ὁ Γρηγόρης Αὐξεντίου, ὁ Κυριάκος Μάτσης, ὁ Πετράκης Γιάλλουρος, ὁ Παναγιώτης Τουμάζος, ὁ Φώτης Πίττας, ὁ Ἠλίας Παπακυριακοῦ, ὁ Λουκὴς Λουκᾶς. Κανένας κατακτητὴς δὲν μπορεῖ νὰ διαγράψει.
Κάθε πρᾶγμα ποὺ ἔχει ἀρχή, κάποτε ἔχει καὶ τέλος. Τὸ μαῦρο σκοτάδι ποὺ ἁπλώνεται πάνω ἀπὸ τὴ μισή μας πατρίδα θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ καὶ γιὰ τὸ τέλος του. Ἀρκεῖ νὰ ξεπερνοῦμε κάθε φορὰ τὴν κατάρα ποὺ μᾶς ἐπισκέπτεται κάθε τόσο: τὸν ΔΙΧΑΣΜΟ.
