ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ
ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ;
σαν χρονογράφημα
του
Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ
Σε σημερινό άρθρο
του, ο κ. Άριστος Μιχαηλίδης, Διευθυντής της εφημερίδας ο Φιλελεύθερος ενημερώνει τους αναγνώστες της εφημερίδας διερωτώμενος
με έντονη ανησυχία αν ‒τώρα με την διαμορφούμενη νέα τάξη πραγμάτων λόγω
κωρονοϊού‒ ήρθε το τέλος της
έντυπης δημοσιογραφίας. Όχι αν ΘΑ έρθει∙ ήρθε γράφει: η καταστροφή για τις
εφημερίδες ήρθε και φοβάται πως αυτή η πραγματικότητα δεν έχει ελπίδα
επιστροφής κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τότε το οριστικό τέλος θα είναι
πάρα πολύ κοντά. Και πολύ σωστά επισημαίνει ότι ο κίνδυνος είναι τελικά
κίνδυνος για τη δημοκρατία και τον έγκυρα ενημερωμένο πολίτη. Τέλος, καλεί την
κυβέρνηση να πάρει διάφορα μέτρα όπως έχουν κάνει και άλλα κράτη ώστε να καλλιεργηθεί
και η φιλαναγνωσία, πράγμα που θα ενίσχυε και την προσπάθεια που γίνεται για να
κρατηθεί ο κόσμος όσο το δυνατόν πιο πολύ στο σπίτι.
Συμφωνώ με τον κ.
Μιχαηλίδη. Είμαι κι εγώ παραδοσιακός αναγνώστης εφημερίδων και λυπούμαι πολύ γιατί
είναι σωστές οι διαπιστώσεις του. Μου λείπει η χαρά της ανάγνωσης της εφημερίδας
μου, συνήθεια που έχω από τα μαθητικά μου χρόνια. Θυμάμαι τον γραφικό
εφημεριδοπώλη μου στο Βαρώσι, με την ειδικά διαμορφωμένη σκάρα τού ποδηλάτου
του, στην οποία τοποθετούσε το δισάκι με τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Έκανε
την παρουσία του γνωστή στη γειτονιά με την εκφώνηση των κυριοτέρων ειδήσεων, «ο
αθεόφοος επείραξεν την κοπελούα τζαι βάλαν τον φυλακήν» ή «ετέλειωσεν η δίκη,
επέψαν τους τζαι τους δκυο στην κρεμμάλαν». Αργότερα, λίγο μετά την εισβολή,
επειδή έμεινα για λίγο καιρό σε χωριό κοντά στη Λεμεσό, πάλι είχα έναν γραφικό
εφημεριδοπώλη, αλλά αυτός είχε μικρό μοτοσακό με μια θαυμάσια δερμάτινη τσάντα
δισάκι στην διαμορφωμένη πάλι σκάρα. Είχαν μια ξεχωριστή χάρη αυτοί οι
άνθρωποι. Μας ήταν όλως διόλου συμπαθείς. Ακόμα και οι άνθρωποι που μοίραζαν
στα σπίτια τα χρωματιστά διαφημιστικά φυλλάδια για τα προσεχή έργα στους
κινηματογράφους είχαν την ιδιαίτερη χάρη τους. Αυτοί έρχονταν πεζή και σιωπηλοί
και με μια αριστοτεχνική κίνηση έπαιρναν τα ανάλογα φυλλάδια, που κρατούσαν στο
αριστερό τους χέρι, τα τύλιγαν χωνάκι και χωρίς να μπουν στο χώρο του σπιτιού τα
κάρφωναν σαν σαΐτες κάτω από τις πόρτες. Το ίδιο έκαναν κι οι ποιητάρηδες στα
πανηγύρια: ενόσω ήταν ανεβασμένοι κάπου για είναι λίγο πιο ψηλά από τον κόσμο
γύρω τους και απάγγελλαν τα ποιήματά τους, με αριστοτεχνική κίνηση έπαιρναν
τρεις τέσσερις φυλλάδες που περιείχαν το κύριο ποίημά τους και τα τελευταία
σουξέ τραγούδια και τα έδιναν σε απλωμένα χέρια που κρατούσαν έτοιμο το σελίνι
αντίτιμο. Ο κόσμος αυτός έχει οριστικά εκλείψει προ πολλού.
Δεν γνωρίζω πια
μέτρα θα ληφθούν για να δώσουν στις εφημερίδες παράταση ζωής, δεν γνωρίζω πόσο
θα κρατήσουν τα μέτρα κατά του κωρονοϊού ένα όμως είναι το σίγουρο, όταν όλα θα
έχουν τελειώσει, και αυτό δεν μπορεί να γίνει γρηγορότερα από τουλάχιστον έναν
χρόνο, τα πάντα θα έχουν αλλάξει. Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς συνεχώς αλλάζει∙ απλώς
κάποια γεγονότα επιταχύνουν την αλλαγή. Για την ώρα όμως, πολύ θα χαιρόμουν αν
ξανάρχιζε η διανομή εφημερίδων στο σπίτι. Η τεχνολογία καλπάζει. Κανένας δεν θα
γελάσει αν του έλεγα πώς κάθε πρωί βρίσκω την εφημερίδα μου: ένα drone εφοδιασμένο με τις ακριβείς
συντεταγμένες ή καθοδηγούμενο από κάποιον στο αυτοκίνητό του, κάθε πρωί αφήνει
την εφημερίδα στο μπαλκόνι μου, στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στη Λευκωσία.
Αλλά και χωρίς drone πάλι θα ήμουν ευχαριστημένος αν με κάποιο τρόπο η
εφημερίδα βρισκόταν στα χέρια μου.
Θα ήθελα να
προτείνω και κάτι άλλο: επειδή η οικονομική κρίση έπληξε και τους λογοτέχνες,
αφού οι εκδοτικοί οίκοι αρνούνται ακόμα ή το κάνουν πολύ επιλεκτικά, να
εκδίδουν πια βιβλία, δεν θα ήταν άσχημα οι εφημερίδες, για όσο καιρό θα
εκδίδονται ‒για να συμβάλουν κι αυτές στην προσπάθεια να μένει
απασχολημένος ο κόσμος στο σπίτι του, που είναι το μοναδικό ασφαλέστατο φάρμακο
κατά του κωρονοϊού‒ να διαθέτουν λίγες σελίδες τους για τη δημοσίευση
διηγημάτων, όχι κατ’ ανάγκη για την πανδημία, ώστε οι αναγνώστες να βρίσκουν
μια ευχάριστη απασχόληση, με γλώσσα ευχάριστη και διαφορετική από την ξύλινη
γλώσσα των πολιτικών. Θα διαφωνήσουν, βέβαια, τα οικονομικά επιτελεία των
εφημερίδων, όπως πάντα. Ίσως όμως, αυτό θα έσωζε τις εφημερίδες: διανομή
κατ’οίκον και ποιοτική αναβάθμιση της ύλης. Θα έσωζε κι εμάς γιατί θα μέναμε
σπίτι!
