Η ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ
για τον "ΦΥΣΟΡΡόΟ"
"επιλογές από την πεζογραφία"
στην ιστοσελίδα fractal.
Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ, "Φυσορρόος", Βακχικόν, 2019
«Του σπαραγμού» και «Της αθωότητας», τα δύο μέρη στα οποία χωρίζεται η συλλογή διηγημάτων με τον παράξενο τίτλο Φυσορρόος. Ο σπαραγμός του πρώτου μέρους έρχεται πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις, δεν κραυγάζει, μόνο υπόκωφος ξεχειλίζει από τις ιστορίες. Όλες με αναφορά στην τραγική μοίρα της Κύπρου μετά την εισβολή του ’74. Όχι, δεν πρόκειται για μια ακόμη καταγραφή των γεγονότων ούτε για ένα ακόμη δείγμα γραφής των Κύπριων λογοτεχνών με εστίαση στην ανοιχτή πληγή. Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αφορά στη θεματική που επιλέγει ο συγγραφέας αλλά στον τρόπο που αφηγείται. Σε ρόλο σκηνοθέτη καθοδηγεί την κάμερα και αιχμαλωτίζει το τοπίο έξω από το κεντρικό πλάνο. Για παράδειγμα, ο εγκαταλελειμμένος παπαγάλος στη στοιχειωμένη πόλη της Αμμοχώστου δίνει τον σπαραγμό της ερήμωσης και της απώλειας των οικείων καλύτερα από τη δυνατότερη αφήγηση των γεγονότων. Μέσα στη μοναδική φράση που πεισματικά επαναλαμβάνει (την πόλη έκτισε ο Τεύκρος, ο γιος του Τελαμώνα), έρχεται στην επιφάνεια όλο το δίκιο της Κύπρου. Στιγμιότυπα που υπαινικτικά δείχνουν όλο το τοπίο χωρίς ίχνος λυρισμού. Με απλή, λιτή αφήγηση. Στο δεύτερο μέρος στο προσκήνιο είναι η αθωότητα των χρόνων πριν να συμβεί το κακό. Μνήμες από την παιδική και εφηβική ηλικία, αφηγήσεις που άκουσε ο συγγραφέας και εδώ μεταφέρει με τον τρόπο του· λιτή η γραφή και σ’ αυτές τις ιστορίες χωρίς νοσταλγικές υπερβολές. Τα δύο μέρη της συλλογής δένουν μεταξύ τους όχι μόνον από τον τρόπο της γραφής αλλά και ως αντιστικτικές συνθήκες. Η τραγική πραγματικότητα και η αθωότητα της άγνοιας πριν να συμβούν όλα αυτά. Το κακό και η αποφόρτισή του. Τέλος η λέξη με τις μαγικές ιδιότητες, φυσορρόος, ικανή άραγε να αποσείσει το κακό; Μια γραφή αξιοπρόσεκτη, διαφορετική.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕ:
1. Χαρά Νικολακοπούλου, Μπαμ! (μαύρη κωμωδία),ΑΩ 2020
2. Θανάσης Χατζόπουλος, Ιστορικός Ενεστώς, Πόλις 2020
3. Χρίστος Ρ. Τσιαήλης, Ψωμί, Γκοβόστης 2017
4. Βερονίκη Δαλακούρα, Ένα απόγευμα, η ομίχλη, Κουκκίδα 2018
5. Γιώργος Πετράκης, Όλα τα κακά σκορπά, Γαβριηλίδης 2019
6. Βαγγέλης Γονιδάκης, Μη το γελάς, Ταξιδευτής 2019
7. Ευσταθία Δήμου, Κλέφτες κι αστυνόμοι, Γκοβόστης 2020
8. Νίκος Νικολάου-Χατζημιχαήλ, Φυσορρόος, Βακχικόν 2019
FRACTAL: https://www.fractalart.gr/epiloges-apo-tin-pezografia/
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956 αλλά ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα. Αξιοποίησε τις σπουδές της σε Ιστορία και Αρχαιολογία διδάσκοντας σε δημόσια λύκεια. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζά (λογοτεχνικά και δοκιμιακά) και ασχολείται με τα γραπτά των άλλων κάνοντας επιμέλειες εκδόσεων και δημοσιεύοντας άρθρα κριτικής λογοτεχνίας σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Έργα: "Εγχειρίδιο για την παραγωγή λόγου", "Το ύφος και το ήθος" (δοκίμια), "Το ατελιέ" (διηγήματα), "Ο χώρος ανάμεσα" (νουβέλα), "Τα κοινά και τα ιδιωτικά" (διηγήματα),"Λέξεις απόκρημνες" (ποιήματα), "Σύμη, με τα μάτια της ψυχής" (συλλογικό έργο). Ποιήματά της και πεζά έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις ("Ετερότητα" και άλλες ανθολογίες), και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Διατηρεί στο διαδίκτυο το ιστολόγιο (blog) "Με ανοιχτά βιβλία".
