Χριστουγεννιάτικη εικόνα
του
Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ
Τούτα δω τα φώτα της τροχαίας στην Ακρόπολη έχουν μόνιμο πρόβλημα: αργοπορεί να
ανάψει το πράσινο στην κατεύθυνση της Λευκωσίας. Έτσι, χωρίς προφανή λόγο.
Σήμερα κόλλησαν για τα καλά στο κόκκινο. Περιφέρω το βλέμμα μου τριγύρω. Στο
οπτικό μου πεδίο παρεμβάλλεται μια μεγάλη πινακίδα στο καμπαναριό της εκκλησίας
τ΄ Άι Δημήτρη, που πληροφορεί ότι το μεγάλο ρολόι δίπλα είναι δωρεά μιας
συγκεκριμένης τράπεζας. Ποιος χοντροκέφαλος το σκέφτηκε αυτό άραγε; Η ματιά μου
σαρώνει τον χώρο. Στο καθρεφτάκι μου φαίνεται μια απαστράπτουσα λιμουζίνα, που
με ακολουθεί, με ένα ζευγάρι μεσόκοπων μέσα. Η ωραία, καλοχτενισμένη γυναίκα,
που φαίνεται πως μιλούσε στο τηλέφωνο χαμογελά, κατεβάζει το χέρι από το αυτί, κάτι
λέει στον συνοδό της και γελούν. Ξαφνικά όμως, το γέλιο τους χάνεται καθώς γυρίζουν
κι οι δυο το κεφάλι τους προς τα δεξιά και κοιτάζουν κάτι, σχεδόν έντρομοι. Αυτό
όμως δεν διαρκεί πολύ, μόνο λίγα δευτερόλεπτα, γιατί πάλι ξαφνικά γυρίζουν συντονισμένα
το κεφάλι με μια απότομη κίνηση και κοιτάζουν μπροστά σοβαροί, εντελώς
ακίνητοι, χωρίς να κουνάνε ούτε τα βλέφαρά τους. Μετατοπίζω το κεφάλι μου προς τα
αριστερά περίεργος. Τότε εμφανίζονται στο καθρεφτάκι μου δυο τεντωμένα χέρια: το
ένα κρατάει ένα τενεκεδάκι, το άλλο είναι χωρίς παλάμη…
