Ακούγοντας πριν λίγα βράδια από ένα ραδιοφωνάκι την περιγραφή του ιστορικού αγώνα του ΑΠΟΕΛ με τη ΣΑΧΤΑΡ θυμήθηκα ένα άλλο πολύ παλιό αγώνα. Έχουν κλείσει βέβαια, σαράντα ολόκληρα χρόνια τώρα!
Η ελληνική τηλεόραση έκανε τότε τα πρώτα της βήματα. Και δεν ήταν πολλοί που είχαν τηλεόραση. Στις 2 Ιουνίου λοιπόν, το 1971, έπαιζε ο ΠΑΟ με τον ΑΓΙΑΞ και στο Γουέμπλεϋ είχαν πάει 25000 οπαδοί του ΠΑΟ για να υποστηρίξουν την ομάδα τους. Ο κόσμος έτρεχε στα καφενεία και έξω από κάποια καταστήματα που είχαν τηλεόραση για να δει τον αγώνα. Είχαμε στριμωχτεί κι εμείς κάπου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, νομίζω στη Σόνια ή στο Imperial, που ήταν τότε ξακουστές καφετέριες.
Η αγωνία ήταν μεγάλη. Τα σχόλια και τα προγνωστικά έδιναν κι έπαιρναν και γενικά υπήρχε ένα κλίμα αισιοδοξίας και χαράς. Γινόταν ένα πανηγύρι. Κάθε τόσο, έπεφτε και η διαφήμιση της ΦΙΞ. Πολλοί δυσανασχετούσαν, μα εγώ εκείνη την ημέρα είχα γίνει διάσημος!!! Το κατάλαβα την άλλη μέρα στο πανεπιστήμιο όταν με πλησίαζαν οι συμφοιτητές μου για να μου πουν ότι με είχαν δει στην τηλεόραση. Στη διαφήμιση εννοούσαν.
Ήμουν ο ένας από τους δύο νεαρούς που έπιναν μπύρα με το κορίτσι τους στη διαφήμιση αλλά ούτε που ήξερα ότι θα προβαλλόταν κι έτσι κάθε φορά που γινόταν διακοπή του αγώνα για διαφημίσεις εγώ γύριζα το κεφάλι αλλού. Ο άλλος νεαρός ήταν ο γιος του κυρίου Ρόκου που είχε κάνει τη διαφήμιση (ΡΟΚΟΣ ΦΙΛΜΣ). Το πώς βρέθηκα μέσα είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως αυτή τη διαφήμιση δεν την είδα ποτέ μου. Μου την έχουν μόνο περιγράψει κάποιοι φίλοι μου που έτυχε να τη δουν.
Κάποια μέρα, αργότερα, συναντήθηκα με τον κύριο Ρόκο τυχαία σ΄ένα λεωφορείο και σε κάποια ερώτησή μου, με πληροφόρησε ότι η ΦΙΞ είχε κλείσει. Ήταν η τελευταία της διαφήμιση. Από τότε κάθε φορά που θα τύχει να θυμηθώ διερωτώμαι ... μήπως εγώ έκλεισα τη ΦΙΞ;
