Με αγαπούν τα περιστέρια! Κάθισε στο μπαλκόνι μου πριν λίγο και με κοιτούσε! Κάτι ήθελε να μου πει! ...μετά όμως πρόσεξα ότι κοιτούσε μια περιστέρα, που ήταν δίπλα και δεν την έβλεπα γιατί την έκρυβε η κουρτίνα!
"Τα πουλιά είναι από τη φύση τους τα ευτυχέστερα πλάσματα του κόσμου. Αισθάνονται χαρά και ευθυμία περισσότερο από κάθε άλλο πλάσμα. Γι αυτό κελαδούν τόσο όμορφα! Όταν δε ερωτεύονται κελαδούν καλύτερα και πιο συχνά".
Στην αντίστοιχη ανάρτηση μου στο facebook είχα ως σχόλιο το πιο κάτω ποίημα της καλής ποιήτριας Μυριάνθης Παπαονησιφόρου.
(αφιερωμένο στον Νίκο που αγαπά τα πουλιά)
Εν τζαι ζηλεύκω κανενού
Πάνω στον κόσμον τούτον
Ζηλέφκω τζείνου του πουλιού
Δίχα φκιολίν λαούτον
Που τζελαδά που το πωρνόν
Ίσια με νήλιου δύσην
Τζι 'εν έσιει έννοιαν μήτε φόον
Για βρέξει για σιονίσει
Ζηλεύκω του τζαι που πετά
Που μιαν μερκάν ώς άλλην
Με πασαπόρτιν αρωτά
Με εισιτήριον φκάλλει.
