 |
| Σκόνες αγιογραφίας |
Μια φορά κι έναν καιρό, στις καλές εκείνες εποχές, που ζούσα στη Λάρνακα, γίνονταν πράματα και θάματα. Τι θυμήθηκα πάλι. Θυμήθηκα που ήμουν αγιογράφος. Ήταν η εποχή που η αείμνηστη φίλη μου - που τόσο άδικα και πρόωρα χάθηκε - η Νίκη Μαραγκού, ερωτεύτηκε κι αυτή όπως κι εγώ τη Λάρνακα κι ερχόταν πολύ τακτικά. Πηγαίναμε στον πατέρα Συμεών (έκανε μια εξαίρεση γι αυτήν και τη δέχτηκε ως μαθήτρια του) και μαθαίναμε αγιογραφία. Παρακολουθήσαμε κι οι δυο ολόκληρη τη σειρά των μαθημάτων.
Είχε προηγηθεί η πρώτη μου έκθεση ζωγραφικής στο Δημαρχείο, που ήταν στον παραλιακό δρόμο των φοινικούδων. Η έκθεση ήταν υπό την αιγίδα της πολιτιστικής επιτροπής του Δήμου και του "Δημητρίειου Πολιτιστικού Κέντρου". Και οι δυο φορείς είχαν αγοράσει έργο και τους δώρισα κι εγώ από ένα. Το έργο για το "Δημητρίειο" είχε επιλέξει ο ίδιος ο Νίκος Δημητρίου.
Γνωρίστηκα και με την ποιήτρια Ναδίνα Δημητρίου σε κάποια από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονταν εκεί. Μάλιστα όταν έμαθε ότι κάνω αγιογραφία, με έστειλε στο εργοστάσιο (δεν ήταν μακριά απ' εκεί που εργαζόμουν) και με φόρτωσαν με σκόνες για να ζωγραφίζω για δυο τρεις ζωές τουλάχιστον. Σκόνες Ώχρας∙ σε πολλά χρώματα και αποχρώσεις ∙ψημένες και άψητες από την περιοχή του χωριού Τρούλλοι.
Είχα τις καλύτερες σκόνες στον κόσμο: ο φίλος Γιώργος Λυκούργος ήταν, την εποχή εκείνη, Πρέσβης στο Παρίσι και κάθε φορά που ερχόταν όλο και κάτι μου έφερνε: κιννάβαρη και ένα μπλε που ήταν δυσεύρετο. Ακόμα μου έφερνε κόλλα από κόκκαλα κουνελιού -που θεωρείται η καλύτερη κόλλα- για την προετοιμασία της επιφάνειας στην οποία θα ζωγράφιζα τις εικόνες μου. Ο Γιώργος συνεχίζει ακόμα και ζωγραφίζει θαυμάσιες εικόνες.
 |
| Το κασελάκι μου |
 |
| Σκόνες αγιογραφίας |
 |
| Γλυκοφιλούσα, του Ν. Ν-Χατζημιχαήλ |
 |
| Παναγία και Χριστός, του Ν.Ν-Χατζημιχαήλ |
