 |
| Ανδρέας Χαραλαμπίδης, σχέδιο με μαρκαδοράκι |
"ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ"
ανάμνηση
του
Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ
[ανάρτηση μου στο facebook]
Ήταν μια άλλη εποχή, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Πριν δεκαετίες, στη Λευκωσία. Κι ήταν ένα μαγαζάκι, εντός των τειχών -μάλλον επί των τειχών- που το όνομα του ήταν "έπεα πτερόεντα". Εκεί πήγαινε όλος ο καλός κόσμος, του θεάτρου, της λογοτεχνίας και γενικά των τεχνών και της διανόησης. Κάποτε σταματούσα κι εγώ, όχι γιατί ήμουν ή ένιωθα κάτι από αυτά που ανέφερα πιο πάνω. Μόνο για μια μπύρα. Πού όμως, να βρεις τραπεζάκι. Πάντα γεμάτο. Τότε επιτρεπόταν και το κάπνισμα. Κάποιο βράδυ, κάθισα στο μπαρ και δίπλα μου ήταν ένας πολύ καλός ζωγράφος από την Πάφο [εγώ τον τοποθετώ ανάμεσα στους καλύτερους μας όλων των εποχών, και ανάμεσα στους δύο καλύτερους εν ζωή] και μιλούσαμε για ζωγραφική. Απέναντι μου ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι με όμορφα μάτια και με κοίταζε επίμονα. Μπορεί και να κοιτούσε αφηρημένη στο κενό, δεν κατάλαβα, μα σάμπως κι εγώ ήμουν κάτι διαφορετικό; Κι εγώ ένα κενό ήμουνα. Όσοι έχουν χάσει το σπίτι τους, όσους έχει αγγίξει το ΄74 ναι, κάποτε νιώθουν έτσι. Έσπρωξα προς το μέρος του φίλου ζωγράφου ένα κομμάτι χαρτί που βρέθηκε μπροστά μου και του είπα: σε παρακαλώ ζωγράφισέ μου την. Θέλω να πάρω μαζί μου αυτό το πανέμορφο κορίτσι. Δεν μου χάλασε χατίρι...
