Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου
Δεκέμβριος 1960. Περήφανος μαθητής στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, και η καινούργια μου ζωή θαυμάσια. Γνωρίσαμε και μας γνώρισαν οι φιλικοί καθηγητές μας στο Γυμνάσιο. Τα απογεύματα της Κυριακής κατεβαίναμε στο κέντρο της πόλης, για την απογευματινή παράσταση της Κυριακής, όπου παίζονταν δύο έργα κι ύστερα κάναμε άπειρες διαδρομές σε έναν και μοναδικό δρόμο: την οδό Δημοκρατίας. Χαζεύαμε και σχολιάζαμε τις φωτογραφίες των ταινιών «προσεχώς», τρώγοντας φυστίκια, που παίρναμε από το καροτσάκι του υπαίθριου πωλητή έξω ακριβώς από το σινεμά «Χατζηχαμπής». Πού και πού σταματούσαμε στην «Κυψέλη» για κανένα γλυκό αλλά και για ν’ ακούσουμε από το τζουκ μποξ τις τελευταίες επιτυχίες. Λίγο πιο κάτω από τη διασταύρωση με την Ευαγόρου, πάντα κάναμε σταθμό και ακούγαμε από τους πιο μεγάλους κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Αυτοί είχαν μικρά τρανσιστοράκια που «έπιαναν» Ελλάδα. Ωραία ζωή!
Μου κόλλησε κι ήθελα κι εγώ ένα ραδιοφωνάκι. Δεν τολμούσα όμως, να το ζητήσω από τον πατέρα μου. Ήταν σίγουρη η άρνησή του, όχι τόσο για το ποσό, που δεν ήταν και ευκαταφρόνητο, αλλά γιατί το ραδιόφωνο θα με απορροφούσε και δεν θα διάβαζα τα μαθήματά μου. Γνώριζα πώς σκεφτόταν.
Μια μέρα τόλμησα και «επισκέφτηκα» τον θείο Πέτρο, που εργαζόταν καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά από το κατάστημα ηλεκτρικών ειδών «Ζαβός». «Πώς απ΄εδώ;» με ρώτησε με περιέργεια. Δεν του κρύφτηκα: «θέλω ένα μικρό ραδιοφωνάκι και θα πάω εκεί…» είπα, κι έδειξα προς το κατάστημα. «Να σε συνοδεύσω τότε. Πάμε».
Μέσα σε δέκα λεπτά είχαμε τελειώσει! Στα χέρια μου είχα ένα τρανσιστοράκι με δερμάτινο μαύρο κάλυμμα, όσο ένα πακέτο τσιγάρα, κι ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. «Θα πληρώνεις κάθε μήνα πέντε σελίνια, στον κύριο Γιώργο, μέχρι να ξεπληρώσεις την αξία του, που είναι πέντε λίρες», είπε ο θείος και γέλασαν κι οι δύο, γιατί ήταν αστείο, βέβαια. Δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Κόντευαν Χριστούγεννα.
Τι θαύμα ήταν αυτό! Έβαζα τα ακουστικά και ταξίδευα σε άλλους κόσμους, «έπιανα» μακρινούς σταθμούς: «Εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Καΐρου», «Εδώ Βουκουρέστι» κι ύστερα από μια χοντρή φωνή ακουγόταν «Ράδιο Μόσχα». Μαγεία! Κάποτε έστειλα ένα γράμμα στο «Ράδιο Μόσχα» κι ύστερα από λίγες μέρες πήρα έναν φάκελο με πάρα πολλά γραμματόσημα, καρτ ποστάλ και πολλές καρφίτσες για το πέτο, με δορυφόρους και κεφάλια κάποιων ανδρών. Νομίζω και του Γκαγκάριν.
Τώρα που είμαι μεγάλος, και κάποτε με προσκαλούν στους ραδιοθαλάμους του ΡΙΚ, νιώθω πάντα την ίδια συγκίνηση, όπως τότε, που πήρα στα χέρια μου το μικρό ραδιοφωνάκι. Και δεν είναι μόνο οι ραδιοθάλαμοι και το περιβάλλον που με συγκινούν, είναι και οι άνθρωποι του ραδιοφώνου. Με τη ζεστή φωνή τους, που ταξιδεύει μέσα από τα ερτζιανά κύματα σε όλο τον κόσμο, κατορθώνουν να έρθουν πιο κοντά στους ακροατές τους και να τους κάνουν να τους αναζητήσουν ξανά και ξανά.
