Ο ΝΙΚΟΣ Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ...
... γράφει, στο περιοδικό ΦΡΕΑΡ, τ.15, σ.451- 452, Ιούνιος 2016 για μερικά βιβλία που πήρε και διάβασε, από την Κύπρο και την άλλη Ελλάδα. Ενσωματώνω στο προκαταρκτικό κείμενό του την παράγραφο που έγραψε για τον ΠΙΚΡΟΛΙΘΟ μου... τον ευχαριστώ.
ΑΚΑΡΙΑΙΑ
— Λεγόταν ότι
τον μαύρο χειμώνα του 1941, όταν πήγαινα στη Δευτέρα Δημοτικού και δεν είχα
ιδέα από λογοτεχνικά περιοδικά, το Χριστουγεννιάτικο τεύχος της Νέας
Εστίας, το αφιερωμένο στον Παπαδιαμάντη,
παρηγόρησε αρκετούς
ανθρώπους. Το πιστεύω. Δεν ήταν λίγες ούτε ήπιες οι αρνήσεις στο αφιέρωμα,
ωστόσο το πρόσωπο του Παπαδιαμάντη στο εξώφυλλο ανακαλούσε τα πάθια και τους
καημούς του κόσμου κι έτσι μετρίαζε την απελπισία των χειμαζόμενων.
Λοιπόν
στις σαστισμένες μέρες μας -και για πολλούς επώδυνες- δεν έλειψαν τα παρήγορα
βιβλία. Μακάρι να μπορούσα να γράψω για το καθένα που λαβαίνω τέσσερις τουλάχιστον
σελίδες. Δε γίνεται, δεν έχω την απαραίτητη κριτική ικανότητα. Περιορίζομαι σε
στεγνή αναφορά, που τα αδικεί κατάφωρα, με την ελπίδα ότι κάποιος θα
παρακινηθεί να αναζητήσει κάτι.
— Αρχίζω με την
Κύπρο, όπου οι ποιητές και πεζογράφοι, κατά κανόνα φιλόλογοι, σηκώνουν το
μέγα βάρος ενός κόσμου που κινδυνεύει να χάσει εντελώς τον μπούσουλα.
Ό
Πικρόλιθος
- σημειώσεις σχεδίας, ποιητική
συλλογή του Νίκου Νικολάου - Χατζημιχαήλ είναι μοιρασμένος ανάμεσα στην αγάπη
της θάλασσας όπου ταξιδεύει απ' αιώνων το Νησί και σε πρόσωπα που σημάδεψαν τα
τέσσερα καλύτερα χρόνια τής Κυπριακής Ιστορίας του περασμένου αιώνα. Οι Κύπριοι
ποιητές βρίσκουν όλη την ανάσα τους στα ελεγεία τους, ιδιαίτερα όταν ο έλεγος
εκφέρεται στη μητρική γλώσσα, ελεγεία για πασίγνωστους και αφανείς μάρτυρες.
Έριξαν
τό λαχνίν τους ποιος έν να κατεβεί
Τζαί έππεσεν ο κλήρος πά' στό μικρόν παιδίν.
