ΝΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥ

Αγαπημένη μου φίλη Νίκη, νομίζεις πως πιστεύω αυτά που γράφουν οι εφημερίδες; Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά τα πράγματα. Μπήκα στο facebook και στο twitter αλλά δυστυχώς κι εκεί οι ίδιες ψευτιές. Μα, εγώ δεν πιστεύω τίποτε απ' όλα αυτά. Είσαι σε μακρινό ταξίδι και θα γυρίσεις. Γνωρίζω τη μεγάλη αγάπη σου για τα ταξίδια. Κάπου έχεις πάει και θα γυρίσεις. Μην αργήσεις όμως. Σε περιμένω γιατί έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Βλέπω τα τελευταία σου μηνύματα στον ηλεκτρονικό μου υπολογιστή και συνοψίζω: Λογοτεχνικά Αναλόγια. Δεν μου είπες, έστειλες την επιστολή στον διευθυντή του ΘΟΚ; Συμφωνώ μαζί σου, να παρουσιαστούν πρώτα οι 18 Αφηγήσεις σου και μετά να ακολουθήσει ένα θεατρικό αναλόγιο για τη Δημουλά. Μετά έχουμε το βιβλίο της Άντρης Νικολάου. Πότε πρόλαβες και πληκτρολόγησες όλα τα κείμενά της. Πρέπει να ξαναπάμε να τη δούμε, να τα βάλει στη σειρά που θέλει και μετά να προχωρήσουμε στην έκδοση. Θα χαρεί τόσο. Ξέρω, είσαι πολύ χαρούμενη για τα νέα σου ποιήματα. Άρχισες να γράφεις αυτά τα ποιήματα το 2007 μετά που σε είχε εγκαταλείψει η ποίηση στα 47 σου, όπως μου έγραψες. Αυτό εδώ πρέπει να είναι από τα πρώτα της σειράς αυτής:  

 ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ

Είπαν πως ήταν καντηλανάφτης στην Πέστη

εκ Λευκωσίας της Ασίας

κανένας δεν ήξερε να πει για τη ζωή του

πως βρέθηκε από τη Λευκωσία στην Πέστη

πως γνώρισε το Ρήγα

πως βρέθηκε μπλεγμένος

στου Γένους τον ξεσηκωμό

από την Λευκωσία της Ασίας

Μου άρεσαν τα τελευταία σου ποιήματα που μού έστειλες. Μου θύμισαν τα πρώτα σου τής συλλογής σου Τα από κήπων. Πολλά από εκείνα τα ποιήματα είχαν γραφτεί στην Καρπασία που τόσο αγαπούσες. Και τώρα, φαίνεται, είχες καταφύγει εκεί για να γράψεις. Είναι και τα δύο ερωτικά. Οι ερωτευμένοι θέλουν να είναι σε συνεχή επικοινωνία με τον άνθρωπό τους κι όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, όταν κάτι συμβαίνει και διακόπτεται η επικοινωνία, τότε πονούν. Με πληροφορείς  ότι πόνεσες, μα, φαίνεται πως έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος, αγαπημένη μου φίλη: για να πονά. Όταν όμως, πονά ο άνθρωπος, τότε θριαμβεύει η Τέχνη: 

 ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΩΝ

Ο άνεμος από τη θάλασσα

κουνούσε την κουνουπιέρα

που ήταν δεμένη σε κόμπο

πάνω από το κρεβάτι,

Από τους βράχους ανέβαινε ένα

τεράστιο μισό πορτοκαλί φεγγάρι.

Το έβλεπα από το μαξιλάρι.

Από το άλλο παράθυρο φαινόταν η άρκτος

και ο Γαλαξίας.

Αφουγκραζόμουν έναν έναν

τους ήχους της νύχτας

και τα κύματα

περιμένoντας  να φτάσει μήνυμα σου.

ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

                   «Ανάμεσα στον πόθο και τον σπασμό»

                                    Τ. Σ. Έλιοτ «Οι κούφιοι άνθρωποι»

Ο ομιλητής έλεγε για τη Septuaginta

και για την έννοια του «καθαρού λόγου»

στο παλιό συνοδικό της αρχιεπισκοπής.

Το πρόσωπο του ήταν στη σκιά

καθώς το μαλακό φως του φθινοπώρου

άναβε τους φοίνικες στο παράθυρο.

Σκεφτόμουν πως και  οι δυο ακροβατούμε

ανάμεσα στην επιθυμία και τον σπασμό,

βουτηγμένοι στις χωριστές ζωές μας

και στην κοινή αναιμική ισχνή μας σχέση

μέσα απ’ τα καλώδια,

που ξαφνικά ανάβει και φωτίζεται

όπως οι  φοίνικες  στο παράθυρο,

αφήνοντας όλα τ’ άλλα στο σκοτάδι.

Κι εγώ αναρωτιέμαι και χαίρομαι που σου άρεσαν οι στίχοι μου: 

ΠΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Αναρωτιέμαι ποια δύναμη κινεί

τους φοίνικες στο παράθυρό σου∙

αναταράζει την κουνουπιέρα σου

πάνω από το κάτασπρο σεντόνι∙

ψαρεύει με αόρατη κλωστή

πίσω απ΄ τους βράχους το φεγγάρι∙

το κάνει παιχνιδάκι και στολίζει

άρκτους, γαλαξίες και νεφέλες∙ 

δίνει φωνή στον γρύλλο στο τριζόνι

τις θάλασσες περιδινεί και φουρτουνιάζει∙

σηκώνει κύματα θεόρατα και κάνει

να βογγά η θάλασσα και να στενάζει∙

βάζει φωτιά στο χώμα και στο μέταλλο

και σαν βεγγαλικά ψηλά τα εκτοξεύει∙

φωτίζει το στερέωμα και τέλος το στριμώχνει

ανάμεσα στα δυο ανοιχτά σου τα παράθυρα
μα, είναι ανήμπορη να φέρει λόγια αγάπης.

Μετά είναι η παρουσίαση του βιβλίου σου στην Αθήνα την Άνοιξη, 15 του Μάρτη, μη ξεχαστείς σε τόπο μακρινό. Παραλίγο να ξεχάσω τα παραμύθια σου. Ονειρεύεσαι μια καινούρια έκδοση. Γιατί με ευχαριστείς που μπόρεσα να διαβάσω τα παλιά αρχεία των παραμυθιών; Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Οι φίλοι δεν πρέπει να λένε ευχαριστώ. Μετά, γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ; Σαν να έχεις ανοίξει πολλά μέτωπα με την Τέχνη. Μου λες ότι έχεις ξεκινήσει και το καινούριο μυθιστόρημά σου. Κάνεις τόσα πράγματα μαζί και δεν κουράζεσαι. Το πρόσωπό σου πάντα είναι γαλήνιο και το χαμόγελό σου γλυκό. Η ματιά σου καθαρή δείχνει άνθρωπο τίμιο που ξέρει μόνο αγάπη να δίνει. Και αυτούς ακόμα που σε κακολόγησαν, από ζήλια ίσως, επίμονα έχεις ένα λόγο καλό  μόνο να πεις. Κοιτάζω τη φωτογραφία σου: το ίδιο γλυκό πρόσωπο που γνωρίζω από το 1980. Είναι το ίδιο πρόσωπο που με κοίταξε μια μέρα πριν φύγει για το ταξίδι του. Τόσο ζωντανό. Γι αυτό  αγαπημένη μου φίλη Νίκη, δεν τα πιστεύω αυτά που γράφουν οι εφημερίδες, δεν τα πιστεύω εγώ αυτά τα πράγματα, μπήκα και στο facebook και στο twitter αλλά δυστυχώς κι εκεί οι ίδιες ψευτιές, μα εγώ δεν πιστεύω τίποτε απ' όλα αυτά, είσαι σε μακρινό ταξίδι και θα γυρίσεις, σε παρακαλώ, πες μου πως είσαι σε μακρινό ταξίδι και θα γυρίσεις, δείξε μου ότι βλέπω ένα κακό όνειρο, κάνε κάτι να καταλάβω ότι όλα αυτά που άκουσα είναι ψέματα. Άπλωσε και δώσε μου το χέρι σου.