5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΡΜΟΓΕΝΗ
Όταν επισκέπτομαι τον μικρό παράδεισο, που δημιούργησε ο πρόσφυγας πατέρας μου, όσο ζούσε, κυριολεκτικά επάνω στην πέτρα, στις όχθες του Κούρρη, δεν χάνω την ευκαιρία να περπατήσω και λίγο στην παραλία, ακριβώς κάτω από το αρχαίο Κούριο. Τα απογεύματα, η θάλασσα είναι πάντα φουρτουνιασμένη, εμένα όμως με ευχαριστεί γιατί απολαμβάνω το όμορφο τραγούδι της, που λες κι έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
Στον κόλπο της Επισκοπής, λοιπόν, εκεί κοντά, είναι ένα μικρό βυζαντινό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Ερμογένη. Γιορτάζει αύριο το Σάββατο 5 Οκτωβρίου και έχουν στηθεί κιόλας οι πάγκοι των πραματευτάδων. Γίνεται ένα μικρό πανηγυράκι. Και είναι με συγκίνηση που μπαίνω πολλές φορές στο μικρό εκκλησάκι. Με πολλή συγκίνηση ψηλαφώ τα φτερά του σκαλισμένου δικέφαλου αετού στον θρόνο, δημιούργημα του πατέρα μου, όπως δημιουργήματά του είναι και το παγκάρι, το αναλόγιο, οι πόρτες και άλλα... θυμάμαι και τα λόγια της πολυαγαπημένης μας μάνας: αγαπήσαμε κι αυτόν τόπο γιε μου!
Α! ρε πατέρα! Σε κάποιο παράδεισο θα είσαι σίγουρα να μαστορεύεις... δεν μπορεί...
--------------------------------------------
Ακόμα ένα ξυλόγλυπτο του πατέρα μου στον πιο κάτω σύνδεσμο:
