"ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"
Μια φορά διάβασα μια συνταρακτική είδηση στα "Νέα" των Αθηνών όταν ήμουν ακόμα φοιτητής στην Αθήνα. Το καράβι "Ρομίλντα" ταξίδευε με πολλά μποφόρ από τη Ρόδο προς τη Σάμο. Τα κύματα ήταν πελώρια και το καράβι κινδύνευε να βουλιάξει. Ξαφνικά ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή "άνθρωπος στη θάλασσαααα". Ο καπετάνιος, που είχε αντιληφθεί τι συνέβαινε πετάχτηκε αμέσως έξω και χωρίς χρονοτριβή πέταξε το πουκάμισό του και έπεσε μέσα στα μανιασμένα θεόρατα κύματα. Οι ναύτες, βλέποντας τον καπετάνιο τους, δεν τον άφησαν μόνο, μερικοί πέταξαν κι αυτοί αμέσως το πουκάμισό τους και πήδησαν μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα κι άλλοι έρριχναν σχοινιά και όλοι μαζί κατόρθωσαν να σώσουν την κοπέλα που είχε πέσει. Έγραψα ένα ποίημα.
Πριν μερικά χρόνια παρακολουθούσα τις ειδήσεις από την τηλεόραση... κι έδειχνε ένα καράβι που αποσυρόταν από την ενεργό δράση... μια μαούνα το οδηγούσε προς την έξοδο από το λιμάνι και το καράβι άφηνε ένα σπαρακτικό τελευταίο αποχαιρετιστήριο σφύριγμα ως να είχε ψυχή.
Ήταν η "Ρομίλντα", κι αυτό το σφύριγμα εμένα μου φάνηκε σαν κλάμα και δεν το κρύβω, δάκρυσα.
Το ποίημά μου δημοσιεύεται στο τεύχος της "Ακτής", που τυπώνεται αυτές τις μέρες και το αφιερώνω στη μνήμη αυτού του ανθρώπου, που χθες βράδυ τον εμπόδισαν να μπει σε καράβι, τον έσπρωξαν και πνίγηκε.
«Ρομίλντα»
"Ἐμεῖς γνωρίζουμε πολὺ καλὰ τί σημαίνει
Ἄνθρωπος στὴ θάλασσα"
Εἶπε ὁ καπετάνιος Λιόλιος
Κι ἔπεσε στὰ παγωμένα νερά.
(Τί νὰ σκεφτόταν ἄραγε
τὴν ὥρα ποὺ ἔπεφτε στὴ θάλασσα;
Πόσες σκέψεις εἶχαν περάσει ἀπὸ τὸ μυαλό του;
Εἶχε οἰκογένεια; 'Hτανε σίγουρος γι’ αὐτὸ ποὺ ἔκανε;)
Αὐτὸς κι ἡ ψυχή του
Ἀνάμεσα οὐρανὸ καὶ θάλασσα
Ἀνάμεσα Ρόδο καὶ Σάμο
Ἀνάμεσα Ζωὴ καὶ Θάνατο.
Καὶ νίκησε ἡ Ζωή.
Ἀρετὰ πολύμοχθε γένει βροτείω
Θήραμα κάλλιστον βίῳ
Καλοτάξιδη νάσαι «Ρομίλντα»
Μὲ τέτοιους καπετάνιους.
