Νιώθω τυχερός κι ευτυχισμένος όταν κάθε πρωί μπορώ και περπατώ στο πανέμορφο Εθνικό Πάρκο της Αθαλάσσας, στη Λευκωσία. Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Κάθε μέρα αντικρίζω κάτι διαφορετικό. Η άνοιξη στον τόπο μας "τραγουδά με χίλια χρώματα". Η χαρά μου όμως, διακόπτεται όταν η ματιά μου πέφτει στο μέρος εκείνο του Πενταδάκτυλου που έχει πληγωθεί από το μίασμα της βαρβαρικής σημαίας. Η σκέψη μου αμέσως ταξιδεύει στο σπίτι μου, στο χωριό μου και στον πανέμορφο κάμπο του, στην πανέμορφη Καρπασία. Αλήθεια, έχετε ακούσει χίλιες φραγκολίνες να τραγουδούν το απόγευμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος;
Κάπου αλλού όμως, εδώ και πενήντα μέρες, σκοτώνονται καθημερινά άνθρωποι. Αδιάκριτα∙ μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, πιστοί και άπιστοι, μορφωμένοι και αγράμματοι, καλοί και κακοί. Εκατόμβες! Γιατί όμως; Πλοία βυθίζοντα αύτανδρα και η απειλή για έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη, στα κεφάλια όλων των ανθρώπων. Γιατί όμως; Δισεκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, εκτός των εμπλεκομένων, παρακολουθούν με αγωνία και φόβο αλλά αδύναμοι να επέμβουν αποτελεσματικά. Δεν βρέθηκε ακόμα ο μηχανισμός να σταματούν οι πόλεμοι εν τη γενέσει τους.
Ωστόσο, υπάρχει κάποια ελπίδα ότι αυτό το ζώο, ο άνθρωπος, μπορεί ακόμα να επιζήσει σε τούτο τον πλανήτη. Μόλις έχω τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου τού Ντέϊβιντ Αττένμπορο "Η ζωή στον πλανήτη μας" με υπότιτλο "Η μαρτυρία μου και ένα όραμα για το μέλλον". Ο ενενηντάχρονος συγγραφέας δεν χρειάζεται συστάσεις. Το βιβλίο μόλις έχει κυκλοφορήσει και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Θα δώσει χαρά σ' αυτούς που ανησυχούν για το μέλλον του πλανήτη.
Ο συγγραφέας του βιβλίου αλλά κι εγώ και πολλοί από εσάς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, γεννηθήκαμε στην Ολόκαινο περίοδο αυτού του γαλάζιου πλανήτη, και ασφαλώς όλοι μας πολλές φορές έχουμε συγκρίνει παλαιότερες περιόδους της ζωής μας με τη σημερινή, που οι επιστήμονες ονομάζουν Ανθρωπόκαινο. Της απόλυτης επικράτησης του ανθρώπου. Πολύ φοβάμαι όμως, ότι οι γεωλόγοι του μέλλοντος -αν θα υπάρχουν- ή γεωλόγοι από άλλους πλανήτες, που θα επισκέπτονται τον πλανήτη, στα πετρώματα που θα μελετούν, θα βρίσκουν μόνο κομμάτια πλαστικού, μια παγκόσμια διασπορά από κόκκαλα κοτόπουλων εκτροφείων, και πλουτώνιο από πυρηνική δραστηριότητα. Ο συγγραφέας, που έχει μελετήσει τη ζωή σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πλαισιωμένος και από άλλους επιστήμονες, έχει σωστική πρόταση. Αλλά ποιος θα τον ακούσει.
Τις εντυπώσεις μου από τις επισκέψεις μου στο δάσος, μοιράζω στους φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να εφτά από τις τελευταίες μου φωτογραφίες. Μικρές λεπτομέρειες της άνοιξης!
Μπορεί η Ομορφιά, η Ποίηση, η Τέχνη να σταματήσουν την βαρβαρότητα, τον πόλεμο; Ίσως...
Σήμερα στον πρωινό μου περίπατο στο Δάσος συνάντησα μια μελισσούλα! Δεν με φοβήθηκε -οι μέλισσες δεν με φοβούνται γιατί ο πατέρας μου -πολύ καλά μελετημένος μελισσοκόμος- μού έμαθε πολλά μυστικά για τις μέλισσες. Πάντα είχαμε μερικές κυψέλες στο σπίτι και περνούσα πολλές ώρες ανάμεσά τους παλεύοντας με σφήκες. Η μελισσούλα, φορτωμένη με γύρη εξερευνούσε ένα λουλούδι λαδανιάς - ξισταρκάς (είπαμε χθες με τη βοήθεια φίλων τι είναι). Την πλησίασα, της μίλησα και με άφησε να τη φωτογραφίσω!
