15 Ιαν 2022

Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ (μια επιστολή σήμερα 15/1/2022 στην Καθημερινή)




ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ 
ΝΙΚΟΥ Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
(Σήμερα 15 Ιανουαρίου 2022 στην Καθημερινή)
 
Γιὰ τὸν Νίκο Δ. Τριανταφυλλόπουλο μοῦ μιλοῦσε συχνὰ ὁ ἀείμνηστος φίλος καὶ Δάσκαλός μου Θεοδόσης Νικολάου, τὸν ὁποῖο ἐκτιμοῦσε πολὺ γιατί εἶχαν καὶ οἱ δύο μεγάλην ἀγάπη γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη. Τοῦ ἔστελνα τὰ βιβλία μου στὴ Χαλκίδα, ὅπου ζεῖ καὶ πάντα μοῦ ἀπαντοῦσε μὲ ἐπιστολὲς ἢ μικρὰ κείμενα σὲ περιοδικά. Ἔτυχε νὰ γνωριστοῦμε ἀπὸ κοντὰ πρὶν λίγα χρόνια στὴ Χαλκίδα, σὲ μιὰ παρουσίαση βιβλίου στὸ βιβλιοπωλεῖο τοῦ φίλου καὶ ἐκδότη Θεόδωρου Παντούλα. Μετὰ τὸ τέλος τῆς παρουσίασης τοῦ συστήθηκα καὶ χάρηκε κι αὐτὸς ποὺ μὲ γνώρισε ἀπὸ κοντά. Ἄρχισε νὰ μοῦ μιλᾷ γιὰ τὴν Κύπρο καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὰ χρόνια ποὺ ὑπηρέτησε στὸ γυμνάσιο τῆς Σολέας. Εἶχε κάποιες κακὲς ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἐπιθεωρητῶν τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ πραγματικὰ λυπήθηκα. Τὴν ἴδια ἐποχὴ ἤμουν μαθητὴς στὸ Ἑλληνικὸ Γυμνάσιο Ἀμμοχώστου, καὶ οἱ ἐξ Ἑλλάδος καθηγητές μας, ὅπως διαπίστωσα ἀργότερα, ἀπὸ τὴ φιλία μου μὲ τὸν Χριστόφορο Μηλιώνη, ἦταν πολὺ εὐχαριστημένοι. Ἡ ἀφήγησή του κράτησε ὥρα πολλὴ καὶ ὅταν ἀπεχώρησε ὅλοι ἤθελαν νὰ μάθουν γιὰ ποιά πράγματα μοῦ μιλοῦσε τόση ὥραν, τὴ στιγμὴ ποὺ ἤξεραν ὅτι πάντα ἀποχωροῦσε ἀμέσως ὅταν τελείωνε μιὰ ἐκδήλωση. Νομίζω ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ἑτοιμαζόταν τὸ βιβλίο του «Ποιός Φοβᾷται τὸν Κύριο Ἐπιθεωρητή;» Κουκούτσι 2018. Στὸ βιβλίο αὐτὸ παρουσιάζει καὶ τὴν κυπριακὴ ἐκπαιδευτική του ἐμπειρία.
 
Ἡ ἐπιστολή του -καὶ κυπριακοῦ ἐνδιαφέροντος- ποὺ δημοσιεύεται σήμερα (15/1/2022) στὴν Καθημερινή, εἶναι ἡ σύνοψη μιᾶς ἱστορίας ποὺ περιγράφεται στὸ βιβλίο του. Διαβάστε ὁλόκληρη τὴν ἱστορία στὶς πέντε σελίδες τοῦ βιβλίου πι
ό κάτω.
 
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ: 
Ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και οι μαθητές μου
 
Κύριε διευθυντά
 
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου «Κι ύστερα ήρθαν οι Λατίνοι» του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου («Κ», 11 Δεκεμβρίου) μου θύμισε μια «λατινική τάξη» τελειοφοίτων του εξαταξίου Γυμνασίου της ορεινής Σολέας Κύπρου. Έχω αλλού αφηγηθεί τη σχετική ιστορία, αλλά θα την επαναλάβω συνοπτικά διότι πιστεύω πως δίνει κάποιαν απάντηση στο ερώτημα τού κ. Τ.Θ.: πώς μπορεί ο έφηβος ν’ακούει «λατινικά» δίχως να του σηκώνεται η τρίχα;
 
Υπενθυμίζω ότι ο κύριος Τ.Θ. υπερμαχεί της διδασκαλίας των λατινικών, λοιπόν συμπαρατάσσομαι και εξιστορώ συνοπτικά το χρονικό της «λατινικής τάξης».
Σχολικό έτος 1961-1962. Στο σχολείο καταφθάνει ένας καθηγητής γεωπονικών, αρκετά μυστηριώδης και καταφερτζής. Κουβαλάει από το Γραφείο Ελληνικής Παιδείας μια διαταγή που ισχύει μόνο για το δικό μας Γυμνάσιο. Ο φετφάς ορίζει ότι οι τελειόφοιτοι μπορούν να επιλέξουν τα γεωπονικά αντί των λατινικών. Ο κομιστής της διαταγής τάζει λαγούς με πετραχήλια στους τελειόφοιτους, θα κάμουν, λέει, σπουδαίες καλλιέργειες και, χάρη στα χρήματα που θα εισπράξουν από τα προϊόντα τους, θα ταξιδέψουν στο Ισραήλ για να δουν τα κιμπούτς.
Οι τελειόφοιτοι ψηφίζουν γεωπονικά. Μόνο πέντε μαθήτριες τού άριστα και του λίαν καλώς, κι ένας ισάξιός τους μαθητής επιλέγουν τα λατινικά. Καθηγητής τους ελόγου μου - και ευτυχώς τους είχα και στα λατινικά των δυο προηγουμένων τάξεων.
 
Δεν είδαμε ποτέ τα προϊόντα των μαθητευόμενων γεωπόνων, όπως δεν είδαν κι εκείνοι το Ισραήλ. Εμείς όμως οι επτά το γλεντήσαμε. Ο Βιργίλιος και ο Οράτιος περπάτησαν στην τάξη ανάλαφρα, όπως δα ταιριάζει σε ποιητές. Στην απολυτήρια εξέταση τούς προέτρεψα να μεταφράσουν έμμετρα τα κείμενα.
Πήρα έξι κεφάτα γραφτά. Οι ακροατές μου ήταν 18 χρονώ, εγώ 29 και τα λατινικά μας πανάρχαια αλλά φρέσκα.
 




 
το ποίημα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη