ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ
Συγκλονίστηκα από το κείμενο του φίλου καθηγητή Πέτρου Παπαπολυβίου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ο Φιλελεύθερος" στις 4 Ιουλίου 2020 και στην ιστοσελίδα του "ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ":
"Η βεβήλωση των τάφων των ηρώων του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-1959, Λουκίας Παπαγεωργίου – Λαουτάρη και Παναγή Ζαχαρία, στο κοιμητήριο του Αυγόρου, αποτελεί θλιβερή συνέχεια της δράσης των άγνωστων ιερόσυλων νυκτοβατών, που εκτονώνουν την εγκληματική τους δραστηριότητα λερώνοντας και καταστρέφοντας χώρους λατρείας, μνημεία του τόπου, προτομές ηρώων, ιστούς σημαιών".
...
"Ποιοι ήταν, όμως, οι δύο ήρωες του Αυγόρου των οποίων οι τάφοι υπέστησαν τη βεβήλωση; Η Λουκία Παπαγεωργίου – Λαουτάρη, 32 ετών, και ο Παναγής Ζαχαρία, 46 ετών, γεωργός, είναι δύο από τους «ταπεινούς» ήρωες του Αγώνα της ΕΟΚΑ. Σκοτώθηκαν σε μια από τις μεγαλύτερες εκ του συστάδην μάχες άοπλων Ελλήνων Κυπρίων χωρικών με τον αποικιακό στρατό".
...
Εφημερίδα «Ελευθερία» της επομένης: «Εκ των πυροβολισμών εφονεύθησαν ο 46ετής γεωργός Παναγής Ζαχαρίου, έγγαμος και πατήρ πέντε τέκνων ηλικίας μεταξύ πέντε και 20 ετών, και η Λουκία Χριστοδούλου Παπαγεωργίου, ηλικίας 31 ετών, έγγαμος και μήτηρ έξι τέκνων ηλικίας μεταξύ δύο και δέκα ετών και έγκυος πέντε μηνών. Ο Ζαχαρίου επλήγη υπό σφαίρας εις το στήθος. Η Λουκία Παπαγεωργίου επλήγη εις την κεφαλήν. Η σφαίρα διέτρησε το κρανίον, μέρος δε του εγκεφάλου της διεσκορπίσθη εις το έδαφος και περισυνελέγη υπό των κατοίκων».
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
μου: Σεπτέμβρης 1960. Μπήκαμε στις τάξεις μας αφού πρώτα σταθήκαμε στη
γραμμή, άλλοι με ενθουσιασμό κι άλλοι με έναν κρυφό φόβο για την άγνωστη
νέα μας πορεία. Ήταν η πρώτη μας μέρα στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου.
Δίπλα μου κάθισε ένα μελαχρινό αγόρι με χαρακτηριστικά μαύρα ματάκια.
Κάτι μου θύμισε μα δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Οι παραστάσεις - πρώτη
μέρα στο γυμνάσιο - ήταν πολλές και έντονες. Τον ρώτησα πώς τον λένε κι
αυτός αμέσως μου απάντησε: Κωστάκης Μουχτάρης. Είσαι ίδιος ο Ηλίας
Παπακυριακού του είπα. Θυμήθηκα την εικόνα του ήρωα που είχαμε
κορνιζομένη στον παιδικό μας σύλλογο "Ακριτόπουλα". Είμαστε περήφανοι
για τον ήρωα Ηλία γιατί ήταν από το διπλανό χωριό τη Λυθράγκωμη. Το
χωριό της Κανακαριάς. Είναι θείος μου, συνέχισε. Όσο καιρό καθόμαστε στο
ίδιο θρανίο είχα την αίσθηση πως καθόμουν δίπλα σε έναν ήρωα. Κάναμε
καλή παρέα. Ο Κωστάκης ήταν μελετηρός και καλό παιδί. Μετά τον έχασα...
...Όταν, μετά από πολλά χρόνια, μετακόμισα στη Λευκωσία και έκανα τις πρώτες μου βόλτες, πρόσεξα κοντά στην αγορά του Αγίου Αντωνίου ένα μικρό ηλεκτρολογικό εργαστήριο. Στην πινακίδα του έγραφε "Κωστάκης Μουχτάρης". Σκόπευα κάποια στιγμή να επισκεφτώ τον παλιό μου συμμαθητή. Δεν τα κατάφερα. Δεν τον ξαναείδα ποτέ πια. Μια μέρα πρόσεξα ένα μαύρο πανί στην είσοδο του εργαστηρίου του και κατεβασμένα τα ρολά. Η καρδιά του τον είχε προδώσει.
Πολύ με συγκινεί εκείνη η γυναικεία μορφή στα δεξιά του πίνακα. Είναι η αντίσταση της γυναίκας της Κύπρου, που την αποτύπωσε ο Γεωργίου δίνοντας δύναμη στις τεράστιες ανοιχτές παλάμες της. Βλέπω την ηρωίδα Λουκία Παπαγεωργίου. Στο διπλανό θρανίο απ΄τη μεριά του Κωστάκη κάθονταν τα δυο της παιδιά, νομίζω ήταν δίδυμα. Γρήγορα μάθαμε για τη μητέρα τους. Ήταν καλά παιδιά. Είχαν μια μόνιμη μελαγχολία στα μάτια τους. Είχαν κλείσει μόλις δύο χρόνια από τον ηρωικό θάνατο της μητέρας τους.
Μέχρι τώρα δεν γνώριζα για την τύχη των δύο παιδιών. Με λύπη μου όμως, σήμερα μαθαίνω από το κείμενο του φίλου Πέτρου ότι «ένα από τα δύο αγόρια της Λουκίας, ο Χριστόδουλος Λαουτάρης (γενν. 1948), έφεδρος ανθυπολοχαγός της Εθνικής Φρουράς είναι αγνοούμενος από τις 20 Ιουλίου 1974".
...Όταν, μετά από πολλά χρόνια, μετακόμισα στη Λευκωσία και έκανα τις πρώτες μου βόλτες, πρόσεξα κοντά στην αγορά του Αγίου Αντωνίου ένα μικρό ηλεκτρολογικό εργαστήριο. Στην πινακίδα του έγραφε "Κωστάκης Μουχτάρης". Σκόπευα κάποια στιγμή να επισκεφτώ τον παλιό μου συμμαθητή. Δεν τα κατάφερα. Δεν τον ξαναείδα ποτέ πια. Μια μέρα πρόσεξα ένα μαύρο πανί στην είσοδο του εργαστηρίου του και κατεβασμένα τα ρολά. Η καρδιά του τον είχε προδώσει.
Πολύ με συγκινεί εκείνη η γυναικεία μορφή στα δεξιά του πίνακα. Είναι η αντίσταση της γυναίκας της Κύπρου, που την αποτύπωσε ο Γεωργίου δίνοντας δύναμη στις τεράστιες ανοιχτές παλάμες της. Βλέπω την ηρωίδα Λουκία Παπαγεωργίου. Στο διπλανό θρανίο απ΄τη μεριά του Κωστάκη κάθονταν τα δυο της παιδιά, νομίζω ήταν δίδυμα. Γρήγορα μάθαμε για τη μητέρα τους. Ήταν καλά παιδιά. Είχαν μια μόνιμη μελαγχολία στα μάτια τους. Είχαν κλείσει μόλις δύο χρόνια από τον ηρωικό θάνατο της μητέρας τους.
Μέχρι τώρα δεν γνώριζα για την τύχη των δύο παιδιών. Με λύπη μου όμως, σήμερα μαθαίνω από το κείμενο του φίλου Πέτρου ότι «ένα από τα δύο αγόρια της Λουκίας, ο Χριστόδουλος Λαουτάρης (γενν. 1948), έφεδρος ανθυπολοχαγός της Εθνικής Φρουράς είναι αγνοούμενος από τις 20 Ιουλίου 1974".
Αιωνία τους η μνήμη! Αθάνατοι!
