Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι
Που σκύβουνε μαζί.
Καύκαλα μ΄άχερα γεμάτα, αλίμονο !
Οι στεγνές μας φωνές
Σαν ψιθυρίζουμε μαζί
Είναι ήσυχες κι ασήμαντες
Σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
Ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι
...
[Θ.Σ. Έλιοτ, Η Έρημη χώρα, μετάφραση Γιώργου Σεφέρη.]
Το ποίημα μπορεί να εκφράζει και το κενό μιας χωρίς πίστη ζωής, όπως τα κούφια πρόσωπά του, τα ανδρείκελα, τα παραγεμισμένα με άχυρα, όπως και τους άλλους που πιστεύουν μόνο στο χρήμα, διαπράττοντας έτσι μια στυγνή προδοσία για τον τόπο τους, τον συνάνθρωπό τους αλλά και την ίδια τη ζωή.
