.jpg)
ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ ΣΤΟΝ ΜΑΧΑΙΡΑ
[Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Γ. Πολ. Γεωργίου, "Ες αεί", εμπνευσμένο από τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου, στις 3 του Μάρτη το 1957].
Κυριάκου Χαραλαμπίδη
ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ
(Σημείωση τοῦ ποιητῆ: Τίτλος: Τὸ χρυσὸ κλειδὶ τῆς Λευκωσίας. Τὸ πρόσφερε ὁ Δήμαρχος τῆς πόλης στὴ Βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Κύπρο στὸ πλαίσιο τῆς Διάσκεψης Κορυφῆς τῆς Κοινοπολιτείας (21-25.10.1993). Ἡ ἐπίδοση τοῦ κλειδιοῦ στὴ «βασίλισσα τῆς ἀγχόνης», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὴν ἀποκάλεσαν, ξύπνησε μνῆμες ὀδυνηρές, προκάλεσε διαμαρτυρίες καὶ ζωηρὲς συζητήσεις).
Οἱ φρόνιμοι κι οἱ νούσιμοι μᾶς λέγανε: Φιλᾶτε
χέρι ξερὸ οἱ ἀδύναμοι∙ δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶτε
πὼς χρεία εἶναι νὰ σκύβουμε, νὰ κρύβουμε τὴ σκέψη
καὶ στὴν τρανὴ Βασίλισσα νὰ δίνουμε κλειδί.
Τί σημασία ἔχει ποὺ ἡ Regina
δὲν ἔστεργε στὰ νιᾶτα της μιὰ στάλα χάρη
σὲ φλογεροὺς ἀγωνιστές; φούρκιζε τὴν ψυχή τους.
Σάμπως κι ὅταν ὑπέγραφε γνώριζε κὰν γραφή;
Ἄλλοι σπουδάζανε γι' αὐτήν, ἄλλοι γι' αὐτὴν νοιαζόντανε,
λουζόντανε, κοιμόντανε, σμίγανε τοὺς ἀντράδες,
σὲ πόλεμο πηγαίνανε καὶ φυσικὴν ἀνάγκη.
Ὅλοι γι' αὐτὴν ὑποταγήν, γιὰ λόγου της ξοδεύονταν.
Ἔτσι λοιπὸν ἀνοίγοντας ὁ γελωτοποιός της
τὴν τρομερὴ δεφτέρα του, τὴν Γκίνες καλουμένη,
διαβάζει αὐτά: Ἡ θεόπεμπτη (περίχυτος ἰσχύος)
κατήντησε, ὡς βασίλισσα τῆς Ἰγγλετέρας, νὰ εἶναι
ἡ πλουσιότερη στὴ γῆ θνητή ‒μπὰ σὲ καλό της!
Δὲν τὴν ἀρκοῦσε ποὺ ἤτανε μὲ νύφες καὶ μ' ἐγγόνια
ἤθελε καὶ χρυσᾶ κλειδιὰ μὲς στὰ κλουβιά της.
Καὶ πῶς ἀλλιῶς θ' ἀνέδιδε ὀσμὴν τῆς βασιλείας;
Πῶς νὰ φουσκώσει τὸ ψωμὶ τῆς Κοινοπολιτείας;
Βρῆκε τὴ λύση ἡ καψερὴ∙ ἔφαγε τὸ φεγγάρι
καὶ πέταξε τὰ φλούδια του στὴ θάλασσα τῆς Κύπρου.
Σκίζει τὸν κόρφο της γοργά, ἀπόδειξη νὰ λάβει:
Χρυσὸ κλειδὶ ν' ἀναδυθεῖ στὴ θέση του κυμάτου
νὰ πάρει χρῶμα κι ἄρωμα ὁλόγιομου αἱμάτου
νὰ στάζουν χάρες καὶ χαρὲς τὰ χείλια καὶ τὰ στήθια
τῆς τρομερῆς λευκῆς θεᾶς τοῦ σκοταδιοῦ.
Μὴ γελαστεῖτε, ἁπλοϊκοὶ νησιῶτες τοῦ προβάτου,
νὰ δῶστε χάλκινο κλειδὶ καὶ μᾶλλον σκουριασμένο.
Μὴ σᾶς ξεμοναχιάσουνε καὶ σᾶς συμπαρασύρουν
μισὸ νὰ δώσετε κλειδὶ μιᾶς πόλης μοιρασμένης.
Ὀργὴ καὶ πάθη, τραύματα παρωχημένα κι ἄλλα
πολλὰ καὶ σειρηνοειδῆ τραγούδια τῆς ψυχῆς σας
νεκρῶστε τα πρὶν εἶναι ἀργά, πρὶν ἐγκιβωτισθεῖτε.
Ἐμεῖς σοφὰ ὁμιλήσαμε∙ ἡ ἐκλογὴ δική σας.
Τ’ ἄκουσε ὁ κλειδοκράτορας τῶν Οὐρανῶν ὁ Πέτρος
καὶ σιγανομουρμούρισε ἕνα χαλκὸ τραγούδι:
Φεγγάρι ἐδῶ, φεγγάρι ἐκεῖ, «νάσος τὰς Ἀφροδίτας»,
πόσο μακραίνουν τὰ μαλλιὰ σὰν κλίμακα Ἰωάννου!
Πόσο μ' ἀγγίζει τὸ φιλὶ στὴν ταπεινὴ καρδιά μου,
κι ἂν πέφτει σκύβω πιάνω το νά 'ρθῶ στὰ σύγκαλά μου.
Ὀκτώβρης 1993
[Κ. Χ., "Μεθιστορία", ΑΓΡΑ 1995, σελ. 109]
