1973... 16 Νοεμβρίου ... βράδυ... Είμαστε ακριβώς στην είσοδο του Πολυτεχνείου. Γινόταν έρανος και ο Ανδρέας έβγαλε όλα τα χρήματα που είχε μαζί του -τρία εκατοστάρικα- και τα έρριξε στο κουτί. Εκείνη τη στιγμή παρατηρήσαμε μια κινητικότητα, κάτι ακούστηκε ... κάτι σαν «έρχονται» ... «φτάνουν» και αμέσως έκλεισε βιαστικά με πάταγο η σιδερένια είσοδος. Βρεθήκαμε απ΄έξω. Κατέβαιναν τα τανκς κι εμείς σε λίγα λεπτά ανηφορίζαμε τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οι σειρήνες των τανκς μας είχαν τρελλάνει. Παντού πυροβολισμοί και ριπές. Ο κόσμος έτρεχε αλαφιασμένος. Τρέχαμε κι εμείς. Μια στα στενά, μια στη λεωφόρο. Φάνηκε καθαρά ότι είχαν άγριες διαθέσεις. Μας οδηγούσε το ένστικτο πια. Πριν φτάσουμε στον κινηματογράφο «Ζήνα» έπρεπε να περάσουμε απέναντι, γιατί το σπίτι μας ήταν στην οδό Σχινά (μέναμε σ΄ένα διαμέρισμα της αείμνηστης Αριάδνης Χριστοπούλου που όταν αργότερα έγινε η τούρκικη εισβολή στην Κύπρο, αντί να μας ζητά αύξηση ενοικίου, μας το χαμήλωνε). Μόλις διασταυρώσαμε ακούστηκε μια ριπή πολυβόλου που μας κόλλησε στο γρασίδι πίσω από το περίπτερο. Γλυστρίσαμε σιγά σιγά προς τους ευκαλύπτους και μέσα στο σκοτάδι πήγαμε σπίτι ... Ποιός κοιμάται όμως, τέτοιες ώρες. Ξημέρωνε 17 του Νιόβρη. Ύστερα μάθαμε και για τον συμφοιτητή μας, τον Ιωαννίδη. Τον είχαν γαζώσει...
Είπαν ότι αυτή η γενιά -η γενιά του πολυτεχνείου- οδήγησε την Ελλάδα στα χάλια που βρίσκεται σήμερα. Δεν γνωρίζω αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέματα και σε πιο βαθμό. Γνωρίζω όμως, πολύ καλά ότι οι σελίδες του Πολυτεχνείου είναι από τις πιο ηρωικές σελίδες αντίστασης.
Επειδή έζησα τις μέρες εκείνες, είμαι σίγουρος ότι ο ελληνικός λαός θα βρει τον τρόπο να αντισταθεί ξανά και να παραμείνει όρθιος. Η τυρρανία έχει πολλές μορφές. Όμως, δεν μπορεί να επιζήσει για πολύ. Σε όλες τις εποχές.
